No to mamy luty. Nowy rok w pełniej, mało zimowej odsłonie, nowe oczekiwania i nowe muzyki. Ale zanim to nastąpi to jeszcze coś innego, mała odezwa od redaktora. Albo kogoś zupełnie innego, bo w sumie słówko „redaktor” w dzisiejszych czasach nie znaczy nic. Więc może po prostu internetowy poszukiwacz dźwięków, androidowy słuchacz i komentator, formalny tradycjonalista, przekonany o nieuchronności zmian.

Nadchodzi ten moment… Mija dwanaście miesięcy, tysiące płyt, setki koncertów i niezliczone godziny poświęcone muzyce. Niewygodna chwila, czyli konieczność podsumowania, wymyślenia parunastu tytułów, które w jakiś sposób wbiły się w głowę, zostawiając coś więcej niż tylko chwilowe zauroczenie. Wybranie ich z 365 dni pełnych szumu, hałasu, natłoku informacji, jest niewątpliwie sporym wyzwaniem, ale… próbujemy i analizujemy…

Sezon ogórkowy w pełni. Za oknem topi się asfalt, miasta wymierają, a zapadłe dziury na Mazurach przeżywają oblężenie miłośników taniego piwa i zestawów obiadowych za 15,99zł. W takich to okolicznościach przyrody trudno oczekiwać zdarzeń ciekawych i intrygujących. Jednak okazuje się, że tak zwana scena ciężkiego grania lub jak kto woli muzyki z pazurem ma do zaoferowania nieograniczone wręcz pokłady niedorzeczności i absurdu, że nawet w środku lata nie można się nudzić.

Desertfest powraca z kto wie, czy nie najbardziej wyrównanym line-upem w historii. Wiele jest rzeczy niezmiennych: pozycja festiwalu na europejskiej mapie imprez (gdzieś między Roadburn, a bardziej jednowymiarowymi wydarzeniami pokroju Freak Valley), obecność w składzie kilku nazw, które wręcz muszą przyprawić o szybsze bicie serca, wreszcie: sam profil gatunkowy. Inna jest tylko miejscówka, co może wskazywać na przyswojenie przez organizatorów faktu, że moda na stoner/doom wcale nie chce ucichnąć, więc… trzeba kuć żelazo, póki gorące.

A gdyby tak rzucić wszystko i wyjechać w Bieszczady? Próbowałem. Naprawdę przykładałem się do tego by rzucić to wszystko w cholerę i dać sobie spokój, ale w sumie okazało się, że może i nie mam o tym zasadniczo większego pojęcia, ale nadal chciałbym mieć coś do powiedzenia w temacie muzyki. No dobra, skoro nie znam się i nikt mnie nie pyta dziś chciałbym podzielić się z Wami moją opinią na temat kondycji polskiego metalu w roku 2017r. To tak zamiast podsumowania roku, które przecież w styczniu jest już tematem mocno nieaktualnym.

W wieku 66 lat Cormac McCarthy został ojcem po raz drugi. Wtedy zakiełkował w nim lęk o przyszłość jego młodszego syna i że nie zdąży być przy nim, aby ochronić go przed niebezpieczeństwami świata. Najwybitniejsza współczesna powieść drogi – „Droga” (sic) powstała ze strachu. Opowiada o desperackiej ucieczce i o ocalaniu w sobie najbardziej pierwotnej emocji, miłości rodzica do dziecka. Janek, bohater „Exodusu”, również ucieka. Jeśli powieści drogi popychają bohatera „po coś” i „ku czemuś”, to najnowsza powieść Łukasza Orbitowskiego jest antypowieścią drogi. Zamiast wzdłuż i dookoła, podążamy w dół.