Bodajże w 2012 r. widziałem Corrosion of Conformity w trzyosobowym składzie, i nie powiem, by był to obrazek smutny; raczej… inny, bo mniej południowy, bardziej skupiający się natomiast na hardcore/punkowych korzeniach grupy. Zarazem jednak niepełny, pozbawiony tego mięsa, którym grupa epatowała na „Deliverance”, „America’s Volume Dealer”, czy „In the Arms of God”, czyli krążkach, do których – nie oszukujmy się – wracamy najczęściej. I tamte sztuki, i dwie nagrane w trzyosobowym składzie płyty dawały radę jako rzeczy wyrwane z kontekstu, bo przecież oblicze CoC z lat osiemdziesiątych także uznawane jest za legendarne i bardzo w niektórych kręgach wpływowe. Rzecz w tym, że w zestawieniu z zespołem z Pepperem Keenanem to oblicze musi zblednąć – chyba tylko zatwardziali punkowcy mogliby powiedzieć, że wolą „Animosity”, niż „Wiseblood”.

Swoje refleksje na temat „Niewiosny” wyłuszczyłem już w recenzji i niech czytelnicy wybaczą, jeśli część z nich powtórzę – to wciąż te same przemyślenia tego samego człowieka. Dokąd zabiera nas Blindead z Nihilem? W krainę „Soused” czy na pustkowia „Lulu”? Koncert zawsze prawdę ci powie. Tam daleko, gdzie wysoka sosna/ Maszeruje drogą czarna niewiosna/Na sośnie chłop wisi, spadły mu już butki/ Takie to piosenki z niekoksu i wódki.

Ileż to już było tych Alamed…  Tyle ile trzeba – można odpowiedzieć. Ja jednak miłością największą darzę twór oznaczony cyfrą 5. O „Duchu Tornada” pisałem w samych superlatywach, dlatego na następczynię, zatytułowaną „Eurodrome” czekałem z niepokojem i choć męczę materiał już od jakiegoś czasu, recenzję postanowiłem napisać dopiero po konfrontacji z nową odsłoną A5 na żywo. No i udało się, przy okazji napiszę też kilka słów o rzeczonym recitalu.

Mam (wcale nie taką małą) obsesję na punkcie opisania starzenia się metalu. Jak uchwycić redefinicję muzyki z natury rzeczy młodzieżowej? Jak oddać gówniarski bunt, kiedy dawno jest się starszym od swoich starych, przeciw którym zapuszczało się długie włosy i nosiło koszulki z trupami? To wszystko są szalenie ciekawe sprawy dla każdego, kto nie przeniósł zainteresowania muzyką do statusu „koncercik Vaderka raz na dwa lata pod piwko z kolegami”. Kat jest dla mnie zespołem ważnym, ale ich współczesna twórczość (z Romanem Kostrzewskim, o ile to wymaga uściślenia) nie towarzyszy mi od dobrych 15 lat. Ich koncerty też nie są już dla mnie żadnym wydarzeniem, skoro w Trójmieście grywają raz na pół roku, a i tak tam nie bywam. Skoro jednak wyszła ta nowa płyta, która konstytuuje zespół Kat jako żywy i twórczy byt, czemu przynajmniej nie sprawdzić gdzie dziś jesteśmy, stary ja i starzy oni?

To nie jest tak, że nie lubię stonerów, bo lubię bardzo. Nie tylko dlatego, że np. scena polska to wdzięczny obiekt żartów, a sama estetyka jest rozczulająco zhomogenizowana i można w nieskończoność urządzać konkursy podśpiewując „a co to za kapela co jak Belzebong gra”. Mimo programowej stagnacji stylistycznej – a może dzięki niej – scena stonerowa wciąż przyciąga słuchaczy, wychyliłem więc łeb z domu aby sprawdzić, co w konopiach piszczy.

„Otwieram okno, myślę se: wywietrzę/ Patrzę, a ty na ulicy piszesz wiersze” Był dym, były Syny. W Katowicach Piernikowski pisał wiersze na ulicy, dosłownie – i to takiej, która w weekend, liczony gdzieś od czwartku, zamienia się w królestwo hedonizmu. Przez resztę tygodnia można tam napotkać pozostałości tańców i zabaw: wzorki wyrzygane na chodniku i potłuczone szkło. Otwieram okno i myślę se, że, paradoksalnie, Syny w takich warunkach przyrody zabrzmiały bardzo, bardzo naturalnie.