Koniec Pola przedstawia swój nowy mini-album, trop. CD w formie limitowanego do 100 sztuk digibooka można zamawiać poprzez Devoted Art Propaganda. O debiucie KP pisaliśmy tak: „Cy” przypomina gusła, które nie mają chyba na celu wywołania dobrych duszków. Prawdę mówiąc, cała ta zagadka, która opatula ten album, nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Czy trop taką odpowiedź przynosi? 

Enigmatyczne trio Kły powraca z nowym, drugim albumem. Płyta zatytułowana „Wyrzyny” ukaże się 8 maja 2020 nakładem Pagan Records. Preorder jest już dostępny a zainteresowani mogą zobaczyć krótki zwiastun płyty… 

Nie. Nie będzie o wirusie i muzyce w czasach zagłady. Będzie tylko o muzyce i okolicach a pretekstem jest świetny album „Księga dżungli” stołecznego trio Huta Plastiku. Zespół gości na naszych łamach od czasu, kiedy pojawiła się ich pierwsza płyta i miło obserwować jak niespiesznie, ale konsekwentnie szlifuje swoją muzykę, dochodząc do momentu, kiedy ich nowy materiał okazuje się małym brylancikiem. Niby nic nowego, niby cały czas ten sam zakres działania, ale kompozycje z „Księgi”, to, no właśnie – PIOSENKI pełną gębą i nawet jeśli przyjąć, że fundament jest niezmieniony – czyli smutek i zimno – trzeba przyznać, że tym razem mają szansę by ich muzyka trafiła nie tylko do miłośników starej dobrej nowej fali, post punka ze szczyptą gotyku. O tym co dzieje się w zespole i jak oceniają swój rozwój i możliwości, rozmawiamy jak zwykle z Przemkiem Zawolem (bas i wokal). 

Dynasonic jest wizją muzyki bez konkretnych ram, która płynie i porusza się basowym pulsem, jest w pewnym wymiarze taneczna, ale też nosi ten niezmywalny, transowy nalot, który powoduje, że od razu zatrzymuję się przy dźwiękach. Dlatego musiałem zasięgnąć języka na temat tego zespołu, który na razie popisał się dwoma enigmatycznymi krążkami studyjnymi; w sumie to sześć utworów, z których najnowsze cztery sztuki opatrzone tytułem „#2” sprowokowały poniższą rozmowę. O życiu w cieniu wirusowego szaleństwa, o tym, czym jest Dynasonic i dlaczego inspiracją może być „Tytus, Romek i A’tomek” rozmawiamy z perkusistą Mateuszem Rychlickim. 

Wojciech Jachna niestrudzony. Liczymy projekty, w których maczał palce? No, ok., darujmy sobie; dość, że było ich bardzo dużo i zawsze wzbudzały entuzjazm. Czasami bliżej alternatywy, bardzo często w szeroko pojętej improwizacji i jazzie, ale zawsze było to coś ciekawego. Jeśli jednak ktoś spodziewa się po Wojciech Jachna Squad czegoś pokroju Sundiala czy Jachna/Mazurkiewicz/Buhl, może się nieco zdziwić.