Trochę z zaskoku napiszę parę słów na temat zespołu, parającego się muzyką, od której odpływam, a która momentami potrafi mnie jeszcze gdzieś tam chwycić za tyłek. Krakowski Fleshworld po długim czasie oczekiwania wreszcie wydał nową płytę, która staje się jego – przynajmniej na razie – opus magnum. Czyli dziełem – trampoliną, z której grupa odbija się, by osiągnąć coś więcej niż zwykle. Czy to się uda? Miejmy nadzieję, że choć częściowo tak…

Odwieczna dyskusja na temat tego, czy tworzymy jeszcze coś nowego, czy tylko zżynamy z przeszłości, powróciła do mnie za sprawą pewnego wywiadu i jednocześnie uświadomiłem sobie, że zaprzeczenie możliwości odkrycia czegoś nowego jest jednocześnie śmiercią jakiejkolwiek kreatywności. Na szczęście, nowa płyta, następca świetnej „Holding Hands with Jamie” Girl Band powoduje, że z ulgą patrzę w przyszłość. Nadal można coś tam odkryć.

Gitara kojarzy się każdemu z hałasem. Z ostrym riffem i rozkręconym na full wzmacniaczem. Wchodząc głębiej, odkrywamy kolejne zalety tego instrumentu, który wcale nie musi być głośny. No i w jakimś momencie dochodzimy do jazzu. Przyznam, że nie jestem strasznym zwolennikiem jazzowej gitary; owszem gdzieś tam śmiałem się z Pata Metheny’ego, z ostrożnym szacunkiem podchodziłem do Jarosława Śmietany, ale dopiero po lekturze Dennison/Kimball Trio zrozumiałem, że improwizująca gitara nie musi być mdła. Chwilę zawahania miałem też, kiedy zobaczyłem, że w KaMaSz trio nie ma saxu, ale właśnie sześć strun.

Intensywnością zakresu działań Grzegorza Kwiatkowskiego można bez problemu obdzielić liderów tuzina innych zespołów a i tak nie daliby rady dotrzymać kroku szefowi Trupy Trupa. Pod pewnym względem trwająca latami akcja promocyjna była tu i ówdzie powodem drwin (skąd Grzegorz wyskoczy jeszcze?). Była. Bo dzisiaj każdemu kpiarzowi usta same się zamknęły, bowiem TT jest na szczycie. Lata ciężkiej pracy się opłaciły, zespół z Trójmiasta ze swoją nową płytą jest produktem bardziej światowym niż np. Behemoth (herezja, ok…). Kwestia czy to dobrze czy nie. I druga kwestia – czy „Of the Sun” to na pewno najlepsza płyta zespołu. Na to postanowiłem odpowiedzieć.

Imponuje mi zacięcie Leszka Wojnicza-Sianożęckiego do utwardzenia w plastiku i polichlorku winylu całej klasyki polskiego metalu, jaka by ona nie była. No właśnie, to nie zawsze są płyty faktycznie prezentujące jakąś pozakroniarską wartość i nie cały muzealny katalog Thrashing Madness to perły i diamenty. Reedycja obu demówek Betrayer stoi trochę w rozkroku między czymś bardzo cennym a wypełnieniem luki w katalogu „wyczekiwanych reedycji”, ale tak czy owak jest to dobrze, że takie wydawnictwo się pojawiło.