Chyba faktycznie współczesna muzyka rozrywkowa doszła do ściany. Nie da się wymyślić niczego nowego, pozostaje sprawne bazowanie na tym co już było, odświeżanie i szukanie takich połączeń, których finał przy dobrych wiatrach zostanie uznany za coś nowego. Może to złośliwe, ale konsumując płyty, uważane za bliskie objawienia, zazwyczaj słyszę sprawnie poukładane kawałki hałasu, powyrywanego z minionych dekad. Jedyne co pozostaje, to szukanie wykonawców, którzy owo układanie kawałków mają opanowane po mistrzowsku. Big‡Brave był tuż tuż na „Ardor” a swoją najnowszą, czwartą płytą zbliża się do tego smutnego w sumie ideału jeszcze bardziej. 

The Lowest. Dla jednych potęga krajowego hardcore’a, ciężko pracujący band, który ma określone poglądy na życie, dla innych dobrze wykreowany zespół, przybierający wystudiowane pozy. Każdy ma swój punkt widzenia, mamy i my – The Lowest przez lata z mozołem wypracowywał sceniczną manierę, gra doskonałe koncerty i nadal ma coś ciekawego do powiedzenia, także w temacie tzw. autentyczności. Czy sensowna gadka rozbija się o ewentualny brak tej ostatniej? To dylematy snute wobec każdego bandu, który nie rozpadł się po pierwszej demówce. The Lowest się nie rozpadli, ba, zapodają nową, być może i najlepszą w dyskografii płytę o znaczącym tytule „Cult”. Rozmawiamy z wokalistą zespołu, Pawłem Wróblem. Aha, i z premedytacją pomijamy wątek „The Lowest vs BoP” 

Wszystko kiedyś się kończy. Po latach obijania się po krajowych scenach Maciek Wasio postanowił zakończyć działalność zespołu OCN, by skupić się na nowych wyzwaniach. Takimi są działalność producencka i pisanie muzyki dla innych artystów. Nie zapomniał jednak o największej pasji i właśnie rozpoczyna promocję solowego dzieła, ochrzczonego, a jakże, „Wasio”. Jeśli ktoś wsłuchiwał się w muzykę Oceanu, nie zdziwi się – krążek jest stylowym, pięknie skrojonym ukłonem w stronę gatunkowych monolitów – znajdziemy tu folk, alternatywę, całe masy country, osobiste teksty i hipnotyczne melodie. O szczegóły pytamy autora płyty.

Konsekwencja. Upór. Tajemnica. Poszukiwanie. Niezadowolenie. Kreacja i idea. Mord’A’Stigmata cały czas zaskakuje. To zespół dążący do celu, który w zasadzie jest nieokreślony. Nazywanie ich w 2019 roku black metalem jest zbyt banalne, bo M’A’S już dawno odeszła w nieznane, tworząc własny świat, który w dodatku cały czas modyfikuje. I dzięki temu, że zespół ciągle jest niezadowolony z miejsca, w którym się znajduje, możemy cieszyć się kolejnymi mutacjami ich muzycznego wizerunku. Chciałbym napisać, że najnowsza płyta „Dreams of Quiet Places” to finał tej podróży, ale wiem, że jest inaczej. Że za rok M’A’S będzie w innym miejscu. I to jest właśnie fascynujące. Chcecie wiedzieć coś jeszcze? Wątpliwości rozwiewa mózg zespołu, gitarzysta Static. 

Rozwój. Słowo – klucz do zrozumienia nowej, drugiej płyty Bastard Disco. Dobrze, że z nami zostali, bo enigmatyczność polskiej alternatywy jest symptomatyczna i dyktowana – wiadomo – warunkami rozwoju, braku wsparcia itp. Słowem, nowa płyta świadczy o tym, że bastardom nadal się chce, mają coś do powiedzenia i nie wyczerpali pomysłów na debiutanckim albumie. Dzisiejsza wypowiedź jest zdecydowanie bardziej poukładana, przemyślana i co tu ukrywać – ciekawsza niż debiut.