Czy trzeba komuś przedstawiać Wojtka Jachnę? Sądzę, że wśród tzw. zainteresowanych nie ma chyba nikogo, kto nie spotkałby się z tym panem – czy to za sprawą Innercity Ensemble, czy Jachna/Mazurkiewicz/Buhl albo Sundial. Zresztą, to tylko czubek góry lodowej – Wojtek to muzyk uznany, z niejednego pieca jadł chleb, jego trąbka staje się pierwszym instrumentem dętym młodej sceny jazzowej i eksperymentalnej, a siłę i spektrum jego możliwości pokazuje „solówka” „Emanacje”, rzecz technicznie trudna, wymagająca nie tylko wiary we własne możliwości, ale i odwagi, by samotnie zmierzyć się z dźwiękiem. Wojciech ma zatem różne oblicza, dlatego też w poniższym, obszernym wywiadzie poruszamy wiele wątków, czasami tylko krążących wokół muzyki, ale zawsze tworzących dla niej ciekawy kontekst. Niczego więcej dodawać nie trzeba.

Swoje refleksje na temat „Niewiosny” wyłuszczyłem już w recenzji i niech czytelnicy wybaczą, jeśli część z nich powtórzę – to wciąż te same przemyślenia tego samego człowieka. Dokąd zabiera nas Blindead z Nihilem? W krainę „Soused” czy na pustkowia „Lulu”? Koncert zawsze prawdę ci powie. Tam daleko, gdzie wysoka sosna/ Maszeruje drogą czarna niewiosna/Na sośnie chłop wisi, spadły mu już butki/ Takie to piosenki z niekoksu i wódki.

Miało nie być Lastryko, tylko nowy projekt, a okazało się, że jest stary szyld, ale nowa płyta, która szerokim gestem pokazuje jak pięknie ewoluuje trójmiejski zespół. Dobrali sobie czwartego muzykanta, rozluźnili krawat, łypnęli okiem w stronę krauta, improwizacją znad morza doprawili danie, które spontanicznie zarejestrowali w studiu. Zmian dużo i choć zespół łatwo rozpoznać (jednak ciut punktów wspólnych z debiutem jest…), to nowe oblicze jest bardzo smakowite. Brak wokali nie przeszkadza, bo muzyka płynie i cały czas rośnie w głowie. Jest w tym takie przyjemne rozleniwienie, człowiek mimowolnie zatrzymuje się, by kontemplować przestrzeń. Resztę dopowie nasz rozmówca – basista Wojciech Lacki. 

Tętni w tym naszym podziemiu aż miło. Pulsuje też. Zmienia się, fermentuje i buzuje. W każdym razie, po raz kolejny z niemałą przyjemnością przedstawiam ewolucję trójmiejskiej załogi. O Lastryko pisaliśmy przy okazji debiutanckiego albumu, który dobrze rokował i okazało się, że mieliśmy nosa, choć o mały włos (nos?) nie byłoby nowej płyty a raczej… nowy zespół.

Zmiany, zmiany, zmiany. Foals 2019, a Foals 2015 (kiedy to wyszła ich poprzednia płyta, „What Went Down”) to niemal dwa różne zespoły. W zespole nie ma już jednego z założycieli grupy, basisty Waltera Gerversa, gitarę basową zastąpiono syntezatorami, a riffy i rockowe naleciałości tanecznym groovem. Niezmienny pozostaje tylko wyjątkowy głos Yannisa Philippakisa. No i niebywała ręka do pisania hitów.