O tym, że po śmierci Tomasza Stańko pojawi się „tribut” dla tego artysty, byłem przekonany. Obawiałem się jednak czegoś w rodzaju tradycyjnej dla takich wydawnictw próby ponownego zagrania muzyki, której lepiej zagrać się nie da. Dlatego też podszedłem do tego materiału z lekkim dystansem, okazuje się jednak, że mamy do czynienia z płytą roku w temacie europejskiego jazzu. Nie wiem jedynie którego roku, bo materiał ukazał się pod sam koniec 2018. 

Czy istnieje coś takiego jak pop jazz? I nie mam tu na myśli męczących (żeby nie powiedzieć – nudnych) w sumie mariaży jazzu z soulowymi zawodzeniami. Chodzi raczej o klasyczne w formie, instrumentalne granie rozpisane na fortepian, kontrabas i perkusję. Może i oklepane, ale niosące ze sobą całkiem sporo możliwości. Taki jest „Flashback” Tubis Trio.

To nie jest kraj dla starych ludzi. Ani dla płyt producenckich, chciałoby się przytomnie zauważyć. Zarówno „Płyta Matka”, jak i „Connection” duetu White House, w teorii mające wszystko, by poważnie zamieszać na krajowej scenie, przeszły bez większego echa. Trochę działo się w podziemiu, ciekawy materiał wydał np. Mario Kontrargument, ale to akurat od początku było nagranie skazane na niszowość. Więcej szumu narobiła nowa płyta Psychopadsów, i to ją wskazałbym bez chwili namysłu, zapytany o ulubioną producencką roku 2018.

Kontynuując violencowy mariaż z tanecznymi bitami i popem, nadrabiamy zaległości pisząc o nowej płycie Xxanaxx. Przy okazji „FWRD” z kolegą Grzegorzem zastanawialiśmy się, czy i gdzie pójdą na kolejnym materiale i dzisiaj wiadomo już, jak jest. A jest… nieźle, inaczej i wszystko wskazuje na to, że poszli swoją drogą, bez słuchania branżowych podpowiadaczy. Choć The Dumplings tym razem nie przebili.

Mam wrażenie, że „Falstart” wyznacza koniec pewnego etapu w karierze rapera – etapu wypełnionego mrówczą pracą u podstaw i mozolnym budowaniem swojej marki, z momentami szczytowymi zarówno w postaci kilku autorskich, ukazujących nieprzeciętny potencjał, płyt, jak i producenckiego współudziału w sukcesie odniesionym tu i teraz przez innych – mam na myśli „Postanawia umrzeć” Bonsona i „Wszystko co złe” Sariusa. To koniec etapu, bo kolejny, przyszłoroczny, długograj KPSN wyda już w trochę innych okolicznościach, niekoniecznie z pozycji underdoga, raczej mierząc się z konkretnymi oczekiwaniami tych, dla których na przestrzeni tych kilku lat stał się jedną z głównych nadziei nowego-starego rapu w Polsce.