21 października, w dniu wyborów, w czasie, gdy większość Polaków ekscytowała się tym, czy teraz rządzić będą nasi czy tamci, ja z rozdziawioną mordą słuchałem „Apocalypticists”. Kriegsmaschine, tak jak cztery lata temu, znów uderzyła niespodziewanie i ponownie porozstawiała konkurencję po kątach. Bez zapowiedzi, bez „szokujących” sesji zdjęciowych, bez wypuszczania chrupek dla psów w kształcie krzyża, a i tak sprawiając, że co drugi post na mojej tablicy jest o Kriegsmaschine. Dziś, gdy wyniki wyborów są już od dawna znane i oprócz samych zainteresowanych przestały być tematem numer jeden, ja z rozdziawioną mordą wciąż słucham „Apocalypticists”.

To nie jest tak, że nie lubię stonerów, bo lubię bardzo. Nie tylko dlatego, że np. scena polska to wdzięczny obiekt żartów, a sama estetyka jest rozczulająco zhomogenizowana i można w nieskończoność urządzać konkursy podśpiewując „a co to za kapela co jak Belzebong gra”. Mimo programowej stagnacji stylistycznej – a może dzięki niej – scena stonerowa wciąż przyciąga słuchaczy, wychyliłem więc łeb z domu aby sprawdzić, co w konopiach piszczy.

Takiego krążka się po All Them Witches nikt nie spodziewał. Wydawało się, że idą w coraz cięższym, a przy tym bardziej piosenkowym kierunku, a tymczasem na „ATW” piosenka jest jedna, a do tego pięknie komponuje się z resztą rozimprowizowanych, transowo-garażowych odlotów. Dlaczego warto słuchać „ATW”? Na to pytanie odpowiadamy wraz z kolegą Adamem.

Odszedł z Turbonegro, z pomocą scjentologów rzucił narkotyki, zagrał w filmie o szwedzkim piosenkarzu Corelisie Vreeswijku, był jurorem w norweskiej edycji idola, wydał płytę ze swoją nową grupą Doctor Midnight & The Mercy Cult oraz razem z Harvardem Remem napisał swoją autobiografię. Cóż – intensywne było życie Hanka w ostatnich latach.  Żeby tego było mało – na dniach premierę ma jego solowy album, i to właśnie o nim porozmawialiśmy z kolegą Adamem.

Krótko i węzłowato na temat depresji pogodowej. I tego, dlaczego słucham akurat The Kooks. Niedawno planowałem udać się na krótkie wakacje, mające być w założeniu pożegnaniem z tegorocznym, dość krótkim dla mnie, sezonem letnim. Pogoda sprzyjała, wydarzenia, niestety, nie, skutkiem czego zamiast po lasach mazurskich szwendałem się po czeluściach komputera, lecząc depresję – no właśnie – nowym albumem The Kooks, bo przynosił w ten smutny dzień kupę słońca w dźwiękach całkowicie nie-intelektualnych.