Dopethrone to niekwestionowani liderzy w kategorii sludge. Sunnata zaś to królowie rytualnego doomu. A jedni i drudzy na jednym koncercie to gratka. I mamy dla was taką gratkę! Już 17. października w gdańskim Wydziale Remontowym Dopethrone i Sunnata wystąpią w towarzystwie miejscowego Mound.

„Po trzecie: ośka (…) Wciąż trzyma się zasad, nie wybacza wałków/ I do siebie nie zaprasza, jeśli kłamiesz jak Sarius”. Tyle Laik. Skąd cytat? Te pozornie nieprzychylne słowa uświadamiają, jak nietypową postacią na rodzimej scenie jest Sarius. To chyba jedyny, nowoszkolny raper, którego tradycjonaliści przyjmowali przez długi czas z otwartymi ramionami. Zamieszanie wokół ep-ki „Czasem” trochę tą sytuacją zachwiało (ale to temat na inną rozmowę), natomiast wolta stylistyczna, jaką przynosi „Wszystko co złe”… hm, nie napiszę, że czyni częstochowianina jednym z wielu newschoolowców – on wciąż ma to „coś” – ale na pewno jasno wytycza dalszy kierunek ewolucji. W stronę bardziej piosenkową i dość odległą od rapu.

Twórczość Komedy wiecznie żywa – całkowity truizm, który ziszcza się za sprawą młodych, choć doświadczonych muzyków z EABS. Po świetnym i entuzjastycznie przyjętym krążku „Repetitions – Letters to Krzysztof Komeda”, formacja idzie za ciosem, prezentując wersje live swoich studyjnych dokonań. Udowadniając tym po raz kolejny, że na miano objawienia zasługują w 100%.

Kolejne transy, kolejny kandydat na „klasyka od zaraz”… albo nie do końca. „***” nie zostanie płytą roku, nie jest kolejnym rozdziałem zjawiska ani „odpowiedzią na”. Jasne, mimowolnie wpisuje się w pewien nurt, mocno w ostatnich latach rozkwitły, ale chyba bardziej pod względem pewnej filozofii myślenia o muzyce. W warstwie dźwiękowej nie umiem zrzucić z siebie wrażenia, że Trys Saulės to byt zupełnie osobny. Jeszcze nie w stu procentach dojrzały, a jednak już – co najmniej – intrygujący.

Tak mroczny Lanegan nie był już dawno. W sumie to nie wiem czy kiedykolwiek nagrał równie wisielczą i ponurą płytę co „With Animals”. Ok, Lanegan głos ma, jaki ma – nawet z „Uptown Funk” uczyniłby pogrzebową pieśń, ale teraz zrezygnował z jakichkolwiek hitów czy bardziej zrywnych momentów i poszedł w psychotyczny, pełen napięcia klimat. Po nieudanym „Gargoyle” (no nie mogę się do tej płyty przekonać totalnie) nowy krążek to miód wylewany prosto na serce.

Więcej