Są zespoły – takie jak chociażby Code Orange – które zdają się stawiać sobie za główny cel łamanie wszelkich barier, nie tylko zresztą tych gatunkowych. Przykład ten nie jest przypadkowy, bowiem niezwykle eklektyczna, ale przy tym też chaotyczna propozycja Amerykanów zdobywa coraz szersze grono zwolenników, mnie osobiście zostawiając w dość sporej konsternacji. Na szczęście w opozycji stoją grupy pokroju niemieckiej Phantom Winter, które zamiast na międzygatunkowe mezalianse, stawiają na bezpośredniość i surowość emocji. „Into Dark Science” to trzeci album w karierze Niemców i zarazem też trzeci krążek, którym udowadniają, że w muzyce chodzi o coś więcej niż podążanie za trendami.

Turbowolf wszedł na muzyczny rynek z buciora. Ich debiutancka płyta, będąca wybuchową mieszanką m.in. rock’n’rolla, garage rocka, punk rocka czy rocka psychodelicznego, wprawił w zachwyt właściwie wszystkich – od fanów stonera, po wielbicieli norweskiego black metalu. Taki to był krążek – wypełniony hitami, bujający, pełen energii oraz zapowiadający, że Turbowolf może stać się dużą nazwą. Tymczasem od debiutu minęło siedem lat, a Brytyjczycy nadal grają w małych klubach dla stosunkowo nielicznej publiki i raczej nie sprzedają płyt w milionach. Co poszło nie tak? Nad tym między innymi zastanawiamy się z kolegą Adamem przy okazji premiery ich nowej płyty.

Legendarne pieśniarki z Bułgarii, charyzmatyczna Zola Jesus i Skalpel w towarzystwie jazzowego big bandu – to tylko część wykonawców, których udział w naszym święcie muzyki mamy przyjemność  potwierdzić.

Zastanawiam się, co tak naprawdę popchnęło Usurpress do nagrania takiego albumu jak „Interregnum”. Z tego co kojarzę, wydany przed dwoma laty „The Regal Tribe” zebrał raczej przychylne opinie – zresztą, w moim mniemaniu to też całkiem dobry krążek. Może ten naznaczony old skulem metal śmierci zaczął już zespołowi śmierdzieć, nie wiem. A może po prostu stwierdzili, że czwarta płyta to świetna okazja na mały skok w bok, a nuż będzie z tego coś więcej? Nie chcę nikogo rozczarowywać – a już zwłaszcza panów muzyków – ale nie, tym razem naprawdę nic z tego nie będzie. 

Bardzo trudno o jednoznaczną ocenę „Serial Killers” – płyty o niecodziennym, świeżym w kontekście polskiej sceny koncepcie i… dosyć przeciętnej jego egzekucji. Sprawy nie ułatwia fakt, że raper przybiera tutaj pozę twórcy poszukującego, a ja nie mam pojęcia, czy należy ten projekt rozpatrywać w ramach jednorazowego wyskoku, czy też krążek zwiastuje nadejście zupełnie nowego, newschoolowego, Eripe.