Poniższa relacja dotyczy jedynie gdańskiego koncertu Depeche Mode. Po jego zakończeniu, podsłuchałem przypadkiem rozmowę dwóch pań na temat wcześniejszych występów Depeszów. Jak się okazało, jedna z nich była na wszystkich polskich sztukach tegorocznej trasy DM (podziwiam jej uwielbienie i zasobność środków na taki maraton). Reasumując, stwierdziła, że ten w trójmieście był najlepszym z wszystkich trzech. Pozostaje mi jedynie się z nią zgodzić, bo wrażenia tkwiące w mojej pamięci sugerują, że koncert ten przejdzie do historii jako wydarzenie o najwyższej możliwej skali punktacji.

Niech nie zwiodą was – trochę w swojej wymowie pretensjonalne – okładka i tytuł tego krążka. „Postanawia umrzeć” to z jednej strony chyba najdojrzalszy materiał Bonsona, a z drugiej – jedna z najlepszych rzeczy, jakie w tym roku wyda na świat polski rap. Tego jestem pewien. Bardzo piękne to bowiem umieranie, chociaż… przerażająco prawdziwe.

Dopiero co w recenzji „POST-” Jeffa Rosenstocka pisałem, że temat wyborów z 2016 przewija się w amerykańskiej muzyce nadzwyczaj często (fakt, nie opinia), a już mam kolejne owego faktu potwierdzenie. „Music For The Long Emergency” – płyta nagrana wspólnie przez art-popową grupę Poliça oraz orkiestralny, berliński kolektyw s t a r g a z e – może i nie jest nasiąknięta z jednej strony zawodem, a z drugiej strachem co do przyszłości w równym stopniu co dzieło 35-letniego półpunkowca, ale niewątpliwie unosi się nad tą płytą pytanie zadane w, notabene, najlepszym numerze na krążku: „How is this happening?”. Odpowiedzi nie uzyskujemy.

W dzisiejszej odsłonie sedna sprawy trzy płyty prezentujące skrajnie odmienne oblicza muzyki ekstremalnej. Frontman Pantery kontynuuje swoje eksperymenty z brutalnym metalem, co i rusz skacząc po gatunkach. Tym razem wespół z The Illegals prezentuje nam surowy sludge/death, którego największym bohaterem jest… towarzyszący mu zespół. Numer dwa w zestawieniu to jeden z filarów amerykańskiej sceny metalcore – Of Mice & Men. Popularna w Polsce formacja dobrze radzi sobie po utracie charyzmatycznego wokalisty Austrina Carlile, próbując swych sił na bardziej groove metalowym terytorium. Czy z dobrym skutkiem? Ostatni krążek to trzeci materiał wrocławskiego Torn Shore (o którym już było, ale jak to mówią: od przybytku…). Nie bez kozery porównywani do Converge, ze skromnością i spokojem przyjmują takie komplementy, napierdalając swoje i pozostawiając krajową konkurencję daleko w tyle.

Bywalcy OFF Festivalu wiedzą, że w Katowicach równie chętnie gościmy przyszłość muzyki – jej przedstawiciele to Aurora i Yellow Days – jak i jej chwalebną przeszłość, którą uosabia japoński awangardowy saksofonista Yasuaki Shimizu. Kuszą również nostalgiczne wizje Sorja Morja i odstrasza Legendarny Afrojax.