Oxbow was zadziwi, Bishop Nehru da do myślenia, King Ayisoba porwie, a Jacques Greene rozkołysze – tym razem różne klimaty, niezmiennie znakomici artyści. Karuzela nazwisk rozkręca się. Dopiero kończy się styczeń a my już możemy polecić kolejnych artystów, którzy jak zwykle – zachwycą, zdenerwują, przestraszą i dobrze rozerwą tych wszystkich, którzy pojawią się na tegorocznym OFF-ie w Dolinie Trzech Stawów. Ruszamy!

Długa i kręta jest ścieżka kariery Anity Lipnickiej. Kręta, ale jednocześnie dająca jasną odpowiedź, że talent zawsze wypłynie na wierzch, niezależnie od życiowych uwarunkowań. Nie ma znaczenia, czy mówimy o przaśnych w sumie czasach Varius Manx, pierwszych samodzielnych krokach, kolaboracji z byłym już życiowym partnerem Johnem Porterem, czy ostatnich płytach nagrywanych pod własnym nazwiskiem, zawsze słychać, że ma kobieta świetny głos i intrygującą osobowość.

Do tej pory byliśmy z Grześkiem wyjątkowo zgodni, a nasze opinie różniły się głównie detalami. Swoistą kością niezgody okazała się „Reduced”, trzecia płyta wrocławskiego Torn Shore i chyba pierwszy materiał, który dość wyraźnie nas poróżnił. Co prawda jesteśmy (jeszcze) dalecy od pójścia na pięści i tym razem obyło się bez rękoczynów, ale kto wie, jak będzie następnym razem?

Nie wiem czy też tak macie, ale ostatnio cholernie ubolewam nad tym, że właściwie nikt nie czeka już dziś na płyty. Dostajemy rocznie kilkaset, a może nawet kilka tysięcy premier, elegancko podanych pod sam nos, o których najczęściej zapominany już za tydzień, dwa. Ktoś powie, że taka jest specyfika współczesnego, globalnego rynku muzycznego i w sumie nie mam żadnego powodu by się z tym nie zgodzić. Ale jest mi zwyczajnie po ludzku przykro, że coraz rzadziej daję się ponieść wywoływanym przez przyjemnie dręczące uczucie oczekiwania, fantazjom na temat muzyki, która gdzieś tam, w odmętach świata na mnie czeka…

Czy jest tu ktoś, kto nie słucha amerykańskiej muzyki? Przyznam, że to wołanie na pustyni i raczej trudno będzie znaleźć melomana, co szerokim łukiem USA obchodzi. Za duży to kraj i właśnie jego wielkość przesądza o tym, że jest tam miejsce dla każdego, możliwego nurtu. Nawet tak dziwnego tworu jak alt country. Jest i miejsce dla Calexico.