Wyjątkowe spotkanie muzyczne toruńskiego duetu HATI, tworzonego przez Rafała Iwańskiego i Rafała Kołackiego, którzy od lat eksplorują muzykę perkusyjną i eksperymentalną opartą na brzmieniu instrumentów etnicznych i obiektów znalezionych oraz wirtuoza klarnetu i muzyki improwizowanej Jerzego Mazzolla, jednego z ważniejszych przedstawicieli polskiej awangardy jazzowej. Efektem jest wydana przez Requiem Records płyta „Teruah”.

Dzieje się na naszej scenie, i śpieszę donieść, że o tym zespole będzie jeszcze głośno, bynajmniej nie dlatego, że sympatyzuję ze stylistyką wykonywaną przez LØVTE. Brakuje u nas ciężkiego grania przełamywanego dobrym, damskim wokalem, nie kojarzącym się z gotycką tandetą i heavy metalową przaśnością. W szeregach poznańsko-pilskiej udało się zadbać o odpowiedni balans pomiędzy niemal anielskim głosem Magdy, stanowiącym kontrapunkt do napędzanej blastem młócki, a technicznymi, a momentami nawet chaotycznymi wygibasami reszty składu. Poniżej zapis rozmowy z Pawłem i Magdą, kolejno gitarzystą i wokalistką zespołu.

Czekaliście? Zapewne tak. Bo fenomen Lotto w minionym roku, po premierze „Elite Feline” był rozpatrywany przez media podziemne, niezależne, ale też poważne i uznane „duże” tytuły. I każdy, jak jeden mąż chwalił, rozkładał, analizował, achom i ochom nie było końca. Trudno się dziwić, bo wspomniana płyta rewelacyjna była i ustanowiła nowy podział na scenie tzw. transowego grania. Dlatego na kontakt z następcą tejże produkcji czekałem z dużą nadzieją, ale też i niepokojem, bo mało któremu zespołowi udaje się dwa razy z rzędu wbić na olimp.

Jakiś czas temu odkryłem w sobie fascynację starym horrorem, muzyką filmową i zjawisku syntezy dźwięku z obrazem. W tym dziwnym świecie znaleźć można mnóstwo świetnej muzyki i… równie wiele dziwnych historii. Zadziwia i przytłacza obfitość dorobku pana Morricone. Włoch ów, chociaż szerszemu audytoriom kojarzący się przede wszystkim ze spaghetti westernem, pisał także do filmów grozy – dzieł lepszych i gorszych, strasznych bądź strasznych niezupełnie. Jedno pozostawało bez zmian – pisał rzeczy dobre i intrygujące. Przypomnijmy sobie kilka wyimków z jego pracy.

Niezależnie od bardzo dobrej muzyki, zawsze lubiłem „folklorystyczny” aspekt działalności Anima Damnata. Te piętnaście lat temu było jednak całkiem „grzecznie” – muzycy przynudzali w wywiadach, na topie był black metal, wciąż zapatrzony we własny mistyczny artyzm, sandalarski goregrind i z metra cięty death metal zespołów uważających, by nikomu nie wadzić. Wrocławianie w maskach-pegazkach wbijali się w to chamskim butem, pyskując na lewo i prawo, uprawiając w wywiadach uroczo zabawną oralno-fekalną napinkę i opowiadając wszędzie o Beherit i Blasphemy, choć wcale nie brzmieli jak jedno ani drugie. Dziś już bawi mnie to mniej, ale cieszę się, że Anima Damnata wraca z wartością, przynajmniej dla mnie, dużo ważniejszą – swoim najlepszym materiałem.