Rap niejedno ma imię. Oj, niejedno. Idzie w komercję, łączy pewne wysmakowanie z przystępnością i nośnością, smaga po uszach eksperymentalną formą, po mordzie daje uliczną szczerością, z której wychodzi niezwykła prostota, albo… stoi gdzieś pomiędzy, nie tyle nawet niezdecydowany, co raczej czerpiący z każdej gatunkowej odnogi po trochu. Takim właśnie połamańcem tkwiącym w rozkroku widzę „Basement Disco”. Rzecz jasna, patrząc na ten krążek z czysto formalnego punktu widzenia. Bo wyciąganie daleko idących wniosków jest, mimo wszystko, nie na miejscu – to ostatecznie „zaledwie” mała płyta i zjednoczenie sił, trampolina do czegoś większego i swego rodzaju… zachcianka.

Sludge metal dawno przestał być najświeższym gatunkiem na tym łez padole, ciągle jednak powstają w tej niszy płyty, obok których nie można przejść obojętnie. Ważne jednak dla mnie jest to, że w zalewie tego typu wydawnictw, szukam czegoś kompleksowego, co zniszczy mnie dźwiękiem, ale też wizualną stroną i dobrym słowem. Trzecia płyta Guantanamo Party Program – jak zwykle stylowo zatytułowana „III” – dokładnie to mi daje. Solidny, momentami rozdzierający serce smutek, mądre teksty i hałas, który trafia w sedno, choć od takiej muzyki ostatnio stronię. GPP to zespół „jakiś”, wyrazisty i w jakiś sposób głęboki, ze świadomością, że swoim krzykiem dziury w niebie nie zrobi. I z tą świadomością rozprawialiśmy z Darkiem Liboskim, wokalistą zespołu.

Nowe, trzecie dzieło Guantanamo Party Program to przykład konsekwencji, zdecydowania i szczerości. I choć te słowa ktoś może odczytać jako chęć wywinięcia się od jednoznacznej odpowiedzi czy to dobra czy zła płyta, spieszę donieść, że owszem, jest bardzo dobra. Jeśli ktoś lubił poprzednie dokonania tej ekipy, może spokojnie sięgać po „III”, z tym zastrzeżeniem, że opisywany album zaskakuje dużo większym konkretem a nawet – wiem, że w tym przypadku to trochę dziwnie zabrzmi – przebojowością.

Jakiś czas temu pełnoprawny album zaprezentowali Cellar Darling, teraz w ich ślady podążają bardziej znani krajanie z Eluveitie – też folkowi, tyle, że w nieco bardziej nachalny i przaśny sposób. Chociaż… z wszystkich twarzy grupy, właśnie ta akustyczna przemawia do mnie najmocniej. Jest więc nieźle i momentami bardzo przebojowo, choć bez dłużyzn i mielizn się nie obyło… Osiemnaście numerów. A gdzie litość dla tych, co przez całość muszą przebrnąć?!

Rola dziennikarza muzycznego w dzisiejszych czasach jest deprecjonowana. Z jednej strony nic w tym nadzwyczajnego – rozwój Internetu spowodował, że mało kto potrzebuje opinii pana z gazety odnośnie danej płyty. Dodatkowo uważa się, iż pisanie recenzji/przeprowadzanie wywiadów to buła z masłem – jedno to “po prostu” spisywanie uczuć towarzyszących przy kontemplacji danej płyty, a drugie – rozmowa z reprezentantem jakiejś kapeli. Teoretycznie: prościzna. No właśnie, teoretycznie.