Gdybym został zapytany o definicję szaleństwa w metalu, wskazałbym kilka kapel z zupełnie różnych stron. Z pewnością poświęciłbym dużo miejsca The Dillinger Escape Plan, nie omieszkałbym wspomnieć o Mr. Bungle (choć do dzisiaj nie wiem, co oni grali…), w ciepłych słowach nawiązałbym do zapomnianego już Dysharmonic Orchestra. Ważną kwestią jest, jak odczytać słowo „szaleństwo” w połączeniu z metalem. Według mnie, to ciężka do opisania mieszanka muzycznego ADHD i mnogości odmiennych od siebie motywów, która już od pierwszych sekund brzmi, jak efekt przedawkowania pewnego kolumbijskiego narkotyku. Przez dłuższy czas byłem święcie przekonany, że w hulaniu nikt nie będzie w stanie dojść do zaszczytnej pozycji wyżej wymienionych formacji. A później usłyszałem Czar i moje zdanie pozostało niezmienne.

Nie mam zamiaru nikogo oszukiwać – za pół roku pewnie już nie będziecie pamiętać o tej płycie. Nie pomaga w tym niszowa forma wydawnicza, jaką jest split, nie pomaga też sama muzyka. Bynajmniej nie chodzi o to, że „Razing The Shrines Of Optimism” to zły materiał, bo prawdę mówiąc, tak nie jest. Tegoroczny split Witchmaster i Voidhanger uosabia po prostu wszystkie te cechy, które sprawiają, że określenie „popularny” nigdy do tego wydawnictwa pasować nie będzie.

Tytuł mówi sam za siebie. Na jedną płytę trafiły wszystkie fonograficzne łupy pracowitych obiboków z Warszawy.

Death metal jako jedyny z metalowej zgrai zachował pełnię agresji przy jednoczesnych flirtach ze stylistykami od niego odmiennymi. Pray U Prey zakręcili go w wirze hardcore punka, Depeseblo ożenili z natchnionymi melodiami, a Those Who Bring the Torture – dla kontrastu – pozostawili w niemal najczystszej formie, bez wielu suplementów.

Dłuższą chwilę przyszło nam czekać na nowy album Dopelord. Jedna z najlepszych polskich kapel stoner-doomowych nad „Children of the Haze” dłubała bowiem aż trzy lata. Czy cierpliwość została wynagrodzona? Jak najbardziej. Choć właściwie, czego mogliśmy się po tym krążku spodziewać, w jakim kontekście powinniśmy go rozpatrywać? Tu sytuacja zaczyna się nieco gmatwać…