Niech Was nie zmyli okładka – to nie disko ani inna potupajka, tylko rasowa płyta od gości co znają się na rzeczy. Choć faktycznie, hałasu tu mało a raczej sporo świetnie zaaranżowanych piosenek, których korzenie rozpościerają się gdzieś pomiędzy dystyngowanym indie rockiem a harmoniami znanymi z płyt Davida Bowie.

„Zacząłem kwestionować moje człowieczeństwo. Nie wiem, czy to było szczere, tak jak mi się wydawało, czy tylko na potrzeby występu, ale poczułem się jak – w jakimś stopniu – wadliwy przyrząd. Jak maszyna zaprogramowana by udawać człowieka wykazującego objawy uszkodzenia” – tak Andrew Savage z Parquet Coutrs próbuje przybliżyć kulisy powstania najnowszego dzieła swojego zespołu. Coś z tego rozumiecie? Ok, ja też nie, zatem wiadomo, że mamy do czynienia z kolejną, piątą już płytą nowojorskich, lekko odchylonych od normy rockmanów.

Lonker See zaprzecza teorii, jakoby w 3M najlepiej miały się zespoły indie rockowe. Oczywiście, to tylko moja, prywatna opinia i dzisiaj sam ją burzę, stawiając na nieludzkiego stwora, który pompuje w żyły sam mrok, brud i gruz, w dodatku z jazzowym bujnięciem. To właśnie paradoks, który powoli staje się standardem – zespoły dłubiące w dronach, ambientach i transie coraz częściej sięgają w stronę poletka zarezerwowanego dla improwizatorów. W przypadku Lonker See mowa o Tomaszu Gadeckim, znanym z miliona projektów, że wymienię tylko współpracę z Mikołajem Trzaską czy Pure Phase Ensemble.  Na Split Image jego saksofon dołącza do mrocznej magmy, wyciągając z niej zupełnie inny kontekst, udowadniając, że każda kolaboracja, nawet najdziwniejsza, ma sens, jeśli spotkają się otwarte głowy… Więcej dowiecie się od samych zainteresowanych czyli Bartosza i Joanny, szefów zespołu.

Recykling muzyki lat 80. trwa – i na świecie, i na taśmie recenzenckiej, bo znów opisuję płytę, która w jakiś sposób wyraźnie nawiązuje do „tego, co było”. Prędzej skończy się tlen niż nowe fale nowej fali – karawana sunie powoli, ale do przodu. Na tle starych chabet deathrock wygląda przynajmniej na tę najmniej zajeżdżoną. Czas dla Alaric jest wciąż łaskawy, pamięć po solidnym debiucie i jeszcze solidniejszym splicie z Atriarch jeszcze nie przygasła… Nic tylko siadać i nagrywać arcydzieło. „End of Mirrors” to może jeszcze nie ten etap, ale zespół złapał wysoką falę i nie spuszcza z tonu.

Czasami nuda nie jest zła, pamiętajcie o tym, drodzy mistrzowie  – tak chciałbym zwrócić się do Scotta Kelly’ego i Sanforda Parkera po wysłuchaniu ich debiutanckiego dzieła nagranego pod szyldem Mirrors For Psychic Warfare. To prawdziwy album na miarę XXI wieku – nieokreślony, czerpiący z różnych epok w muzyce, pokazujący, że Parker i Kelly wielkimi muzykantami są, ale jednocześnie prowokujący wniosek, że czasami lepiej siedzieć z rodziną w domu a nie obijać się po studiach nagraniowych.