Jos Kloek, Mausoleum Records… Myślałem, że to nazwisko i ta nazwa są już częścią historii europejskiego heavy metalu, mającą także polski wątek, czyli album TSA na Zachodzie. Nie wiem, jak słynny menedżer i producent, ale firma wciąż działa. A pamięć o niej odświeżył mi zamieszkały we Francji Kanadyjczyk Eric Forrest. Ten, który kiedyś zastąpił Snake’a w Voivod.

Mała wyliczanka na początek – ma Kanada KEN mode, USA – Pigs a Francja Sofy Major, zatem i Niemcy mają swoich mistrzów neo – noise’owej luty – Buzz Rodeo. I wszystko jasne. Kolejna płyta, która niczego w układzie sił nie zmieni, ale wstyd jej nie znać a najlepiej – mieć na półce. Tyle chamskiej reklamy.

Doświadczyliście kiedyś uczucia, że koncert albo słuchanie płyty przypominało strzał w pysk? Zastanawialiście się, o co chodzi i mimo, że muzyka was drażniła, wracaliście do niej, żeby jeszcze raz doświadczyć chłosty? Pojawiały się pytania – potrafią grać, czy udają? Taka niebezpieczna zabawa w kotka i myszkę, bez możliwości szczęśliwego finału. Stołeczny skład Złota Jesień i ich płyta „Girl Nothing” to waśnie tego typu potyczka, która może się skończyć bardzo różnie. Ja w pierwszej kolejności powiedziałem: „nie ma szans!” i wywaliłem płytę, by wrócić do niej po jakimś czasie i z oporami próbować zgłębić, o co chodzi. Dzisiaj chyba już wiem i gdzieś poniżej dzielę się swoimi względem tego krążka uwagami. A na dokładkę słowna potyczka z członkami zespołu – Mikołajem (MK), Miłoszem (Mi) i Kubą (K). Niekoniecznie o muzyce i niekoniecznie poważnie…

Na potęgę posępnego riffu, czyli nowa płyta szwedzkich smutasów z The Moth Gatherer. W zasadzie, wsadzeni w kontekst setek zespołów parających się podobnymi klimatami, nie mają jakichś specjalnych szans, żeby mocniej błysnąć, ale i tak „The Eart Is the Sky” oferuje kilka sympatycznych chwil z dobrze zaaranżowaną i przemyślaną muzyką, w której przegląda się cała, ostatnia „post – dekada”.

Dobra nazwa może być albo… dobra albo wręcz przeciwnie. Przekonuje się o tym zespół Artykuły Rolne.  Bo w pierwszym momencie nie wiadomo co sądzić. Ok., jest kabaretowy klimat, jest Kraków, ale po odpaleniu najnowszej, drugiej ep-ki, okazuje się, że komedii w tym nie ma ani grama, pozostaje za to konkretna, mocno transowa luta. I choć z takim szyldem trudno będzie się im przebić na salony, to stanowią coś w rodzaju świeżej krwi na polu zgrzytliwego grania, odwołującego się zarówno do nowofalowego zimna lat 80. jak i noise’owego etosu złotej dekady. Nie mogło zatem i u nas zabraknąć kilku słów na ten temat. Zapraszamy – przewodnikiem będzie pan Bartosz Leśniewski, a gdzieś w środku wywiadu opinia na temat płyty…