Jak powszechnie wiadomo, rozterki życiowe, dramaty, głód i brak kobiety są najlepszym, artystycznym paliwem, które pobudza nawet najbardziej bezpłciowe persony w szołbiznesie. Zach Condon, mózg Beirut, w/g informacji prasowych w minionym roku przeżył prawie wszystko – wycieńczenie psycho-fizyczne po wyczerpujących trasach, rozwód, załamanie i blokadę artystyczną. A na blokadę lekarstwem jest nowa miłość, najlepiej egzotyczna. Potem poszło już z górki i we wrześniu światło dzienne ujrzała nowa płyta projektu Beirut. Płyta, która oczywiście wzbudziła kontrowersje, bo przecież artysta nie próbował nawet doścignąć swojej, ponoć najlepszej, płyty „The Gulag Orkestar”. 

3MoonBoys powracają z kolejnym projektem, wpisującym się w ich pomysły, wybiegające daleko poza typowy wizerunek zespołu rockowego. W wydaniu Bydgoszczan, zespół staje się pretekstem do znacznie szerszych poszukiwań, w obrębie sztuki wizualnej czy współpracy z artystami spoza muzycznego kręgu. W przypadku Linii nr 8, sprawa ma znacznie szerszy zasięg bo rozciąga się od islandzkich muzyków z projektu Panos From Komodo, po artystów tworzących dzieła zaliczające się do tzw liberatury. Płyta ukazuje się w ramach projektu Brumba i jak zwykle jest niezwykle fascynującą podróżą, na którą zaprasza w imieniu zespołu perkusista Marcin Karnowski.

3MoonBoys, po wydaniu świetnej płyty Na tym zdjęciu wcale nie wyglądasz grubo znowu zaskoczyli. Zrealizowanie nowego materiału w tak krótkim czasie i z takim rozmachem prowokuje posądzenia o konszachty z diabłem, ale musi to być diabeł bardzo alternatywny. Albo anioł z brodą i wąskich rurkach, koniecznie z lnianą torbą przewieszoną przez ramię. Tak czy inaczej, pomijając czarne lub białe koneksje, bydgoska formacja wespół z islandzkimi kolegami Panos From Komodo zapraszają na przejażdżkę tramwajem linii nr 8. Wsiadamy i słuchamy…

Melodyjni punkowcy z H2o przez lata swojej działalności na scenie i niezbyt burzliwej, acz szczęśliwie prowadzonej kariery, dorobili się pokaźnej rzeszy fanów, stojących murem za swoimi ulubieńcami. Istniejąca od ponad dwudziestu lat ekipa dorobiła się siedmiu albumów i łatki zespołu, który jak żaden inny dba o hardcore’owy etos. Chwała im za to, bo w mocno skomercjonalizowanym świecie, ich postawa jest co najmniej godna pochwały.

Zamiast cieszyć się z tego, że lubiani przeze mnie Finowie z symfoniczno-metalowego Amberian Dawn uwinęli się z nową płytą w 16 miesięcy od wydania w 2014 roku świetnego „Magic Forest”, mogę tylko po polsku ponarzekać i dla rekompensaty krzywd pobawić się w analogię do „Load” i „Reload” pewnego zespołu. Po przeładowaniu naboje niby te same, ale jakby bardziej ślepe.