Wszelkie podsumowania, choć różne, spaja wspólne ogniwo – są subiektywne. A jeżeli chodzi o wszelkie, muzyczne podsumowania to tym bardziej, ile głów, tyle opinii – i dobrze, bo jak wyglądałby świat gdyby nie ta pieprzona różnorodność? W przypadku tego podsumowania nie do końca chodzi o muzykę, a raczej o jej wizualizację.

Ostatnio coraz częściej zastanawiam się nad tym czy dzisiaj w roku 2014 a właściwie już praktycznie 2015 ciągle ma sens określanie muzyki metalowej mianem ekstremalnej. Im dłużej nad tym myślę, tym bardziej upewniam się, że metal jako taki jest dziś bardziej śmieszny niż w rzeczywisty sposób ekstremalny i szokujący. Metalowa menażeria dawno upodobniła się bowiem do tego co dzieje się w tak znienawidzonym przez fanów „ciężkiego grania” świecie muzyki popularnej. Czy jest jeszcze ktoś o względnie zdrowych zmysłach, kogo szokuje odpustowy satanizm metalowych gwiazdek? Wizerunkowo gatunek ten dawno zatracił pierwiastek ekstremizmu. Może w temacie głoszonych idei sprawa wygląda bardziej pikantnie? Otóż metalowcy zeszmacili już chyba wszystkie, możliwe poglądy jakie głosić można i w większości przypadków sprowadzili je do rangi zwykłego cyrku. Dlatego od kilku lat bardzo chętnie zwiedzam tereny pogranicza, na których ciągle trafić można na twory autentyczne i radykalne do bólu. W taki właśnie sposób trafiłem na Sigihl i… jestem w kropce.

Swoją debiutancką płytą może wyłomu w rockowej muzyce nie poczynili, ale udowodnili jednocześnie, że można zagrać ze swadą, świeżo i z dbałością o melodię. Jednocześnie Karate Free Stylers odkurzyli też gatunek, który dwie dekady temu spędzał sen z powiek, mianowicie grunge, szczególnie w swoim schyłkowym okresie, z dopiskiem „post”. Połączenie chwytliwych melodii z mocnym, gitarowym hałasem, gdzieniegdzie faktycznie kojarzącym się z chociażby Mudhoney, zwróciło naszą uwagę, czas zatem przyjrzeć się grupie bliżej.

Kiedy Nadredaktor Lerch poprosił o jakąś koncepcję muzycznego podsumowania roku, rozłożyłem metaforyczne ręce w geście intelektualnej bezsilności. Nie wiem co mógłbym napisać – było trochę fajnej muzyki i trochę niefajnej, tej pierwszej całkiem sporo, w istotę tej drugiej w zasadzie nie wnikałem. Jeśli kogoś interesuje lista najlepszych moim zdaniem tegorocznych premier (moje rozdęte ego nie przyjmuje do wiadomości, że być może nie interesuje to nikogo), znajdzie takową na łamach fachowej prasy drukowanej. Rok 2014 był dla mnie osobiście czasem bardzo intensywnym i udanym, dużo ciekawszym „życiowo” niż muzycznie (choć w pewnych punktach te dwie sfery się przecinały), ale to przecież mało kogo poza mną i moimi najbliższymi interesuje. Działo się dużo, na szczęście przeważnie dobrych rzeczy, a muzyka w postaci tegorocznych premier i wydawnictw starszych towarzyszyła temu w mniejszym lub większym stopniu, dorzucając kolejne cegiełki do mojego małego, osobistego światka.

Wiedzeni uznaniem dla pozytywistycznego ducha, każącego poświęcać życie dla sztuki, ciągle szukamy kolejnych szaleńców, którzy za nic mając komercyjne aspekty egzystencji, robią rzeczy zgoła nieopłacalne, choć dla wielu inspirujące i godne uwagi. A że muzyka jest naszym daniem głównym, tym razem przybliżamy postać Łukasza Ciszaka, szefa małej wytwórni sqrt, która podarowała nam płyty z co bardziej awangardowo – nietypowymi projektami mniej lub bardziej znanych w muzycznym światku artystów. To jednak nie wszystko – Łukasz to także gitarzysta, związany z instrumentalnym, noise’owym HUN, perkusista punkowego Sorry Sluts i współtwórca rokującego w tym gronie największe nadzieje na coś w rodzaju (a jednak…) sukcesu, indie rockowego Test Prints, którego płyta o smakowitym tytule „Hell For Beginners” ujrzy światło dzienne już w marcu przyszłego roku.