Ostatnie lata nie wywróciły może biznesu muzycznego do góry nogami, ale na pewno podstawiły mu nogę. Fruwają pierwsze jaskółki zmian, a jedną z nich jest oddolna tendencja trendotwórcza i wpływ samych fanów na popularyzację, niekiedy bardzo niszowej, muzyki. Nie trzeba już być wąsatym redaktorem miesięcznika ani sędziwym, mamroczącym dziennikarzem radiowym, by – mówiąc górnolotnie – kształtować gusta. Media elektroniczne dają głos umysłom niezależnym i elokwentnym, czego dowodzi popularność forów internetowych czy facebookowych profili muzycznych. Jednym z nich  – Są Na Świecie Płyty, O Których Nie Śniło Się Młodym Klerykom – zawiaduje, znany także jako współautor głośnej „Spowiedzi Heretyka”, Piotr Weltrowski, którego poprosiłem o podsumowanie roku 2012 w muzyce i okolicach.

Tworzenie muzyki bez kontekstu zawsze było w nadwiślańskim kraju ryzykowne. Bo też bez wsparcia konkretnej sceny, dobijanie się do drzwi sławy to trudny i żmudny kawałek chleba. Na szczęście nadal są zespoły, które taką ryzykowną decyzję podejmują. Raz z lepszym, raz z gorszym skutkiem. Pokrak należy do tych wykonawców, którym może się udać, bo poza pomysłem mają warsztat i determinację a także niezaprzeczalny atut – oryginalnie brzmiącą płytę „Selfinside”, o której już na łamach Violence pisaliśmy. Teraz zapraszam wszystkich na ciekawą i chyba wyczerpującą temat rozmowę z gitarzystą Piotrem Polakiem, który z małą pomocą wokalisty Darka Cara poruszył większość związanych w Pokrak wątków.

Rogga Johansson to w death metalu człowiek-instytucja;  chwilę temu objawił światu swój chyba najnowszy (kto tak naprawdę zliczy je wszystkie)  projekt, czyli Megascavenger. Okazuje się, że w tym roku nie jest to jedyna premiera za jaką odpowiedzialny jest ten wytatuowany osobnik. Humanity Delete to klasyczny one man project – Rogga zajął się tu wszystkim, tyle, że tym razem uwarzył koktajl, który jest wyjątkowo ciężkostrawny.

Komentowanie statusu Neurosis jest bez sensu. Po co? Przecież oczywistą oczywistością jest potęga formacji, jej bezsprzeczny wpływ na milion innych zespołów, aura tajemnicy i muzyka. Nie – MUZYKA. Potężna, katedralna, awangardowa i … (tu dopiszcie, co chcecie…). Wiadomo też, że Scott Kelly, songwriter, gitarowa podpora Neuro, jest raczej trudnym i mrukliwym rozmówcą. Telefonując do niego nie miałem zbytniej nadziei na wesołą i obfitą pogawędkę, jednak i tak uznaję tych kilka minut za całkiem miły czas. Wprawdzie długie pauzy między poszczególnymi zdaniami i ogólne wycofanie może drażnić, jednak nie sposób odmówić Kelly’emu kultowego statusu. Swoje przeszedł, wie o życiu więcej niż niejeden z nas i nazwanie go artystą nie jest żadną przesadą. Przed Wami rozmowa, która może nie zmienia wizerunku  i naszej wiedzy o „Honor Found in Decay”, najnowszej, dziesiątej płycie Neurosis, ale świadczy raczej o tym, że Scott znalazł   we współczesnym świecie miejsce dla siebie…

The Lowest dołącza do grona pozytywnie zakręconych i swoją debiutancką (oczywiście – winylową) ep – ką  pokazuje, że niekoniecznie trzeba grać nowojorskiego topora, żeby odnieść sukces. Warszawiacy hołdują zdecydowanie mroczniejszej a co z tym idzie bardzo mi pasującej odmianie hardcore’owego łojenia…