Deception to uznana, death metalowa marka. Zespół, który nie oglądając się na trendy, mody i wszelkich „narzekaczy” ostro prze do przodu i po prostu robi swoje. W ubiegłym roku wydali świetny album „Inferno”, niedawno ukazał się split z Demonic Slaughter a wieść niesie, że nie zwalniają tempa i ostro pracują nad kolejną, dużą płytą. O dniu dzisiejszym oraz o planach na przyszłość rozmawiałem z M. wokalistą Deception!

Nie cierpię sludge’u. Mam wrażenie, że wszyscy ci muzycy mniej lub bardziej skrycie marzą tylko o tym, by któregoś dnia zostać członkami, albo chociaż roadie Neurosis. Cokolwiek, aby tylko przez chwilę móc ściskać dłoń Scotta Kelly. Każdy z nich chciałby, aby jego płytę produkował Steve Albini i każdy ma milion oryginalnych pomysłów na to, jak skowerować „Souls At Zero” albo „Through Silver in Blood” i podpisać to własnym nazwiskiem, albo chociaż zapuścić długą brodę i zrobić sobie rękawy z tatuaży.

Pamiętam Ragnarok z jakiegoś starego wywiadu w Equillibrium of Noise. Chłopaki stali w ciemnościach na polnej drodze i przybierali groźne pozy niczym jacyś źli harcerze. I prawdę mówiąc to dziwaczne zdjęcie utkwiło mi w pamięci bardziej niż sama muzyka tej kapeli, z którą jakoś nigdy się nie zaprzyjaźniłem. Już nawet nie o to chodzi, że grali jakąś kaszanę, tylko po prostu niczym szczególnym się nie wyróżniali spośród tabunu kapel kroczących śladami Mayhem, Burzum i Darkthrone. Teoretycznie mieli wtedy wszystko, co było wtedy potrzebne by odnieść black metalowy „sukces” – odpowiednie obywatelstwo, łatwą do zapamiętania nazwę i obowiązkowy czarno-biały image – a jednak im się nie udało i wciąż egzystują gdzieś na drugim albo nawet trzecim planie. I prawdę mówiąc nie wiem, czy ich najnowszy album cokolwiek w tej kwestii zmieni.

Forgotten Tomb mają pecha, że urodzili się kilka dobrych lat po sukcesach Paradise Lost i w dodatku nie w Szwecji. Popularność smutnego death metalu, zapoczątkowana na „Gothic” tych pierwszych i perwersje Niklasa z Shining są dzisiaj wyznacznikami klasyki doom metalowej ekstraklasy. Włosi nie mają szans, by wspiąć się na taki poziom, choć profesjonalizmu nie można im odmówić. Ale to dzisiaj już nie wystarcza.

Pamiętam, że pierwsza ep-ka Silence zrobiła na mnie niesamowite wrażenie, głównie z racji potężnie drącego się wokalisty i zajebistego groove, który w połączeniu z o dziwo, niezwykle zawodową produkcją (jak na tak młody band) dał piorunujący efekt.