Tegoroczny debiut brytyjskiego Karybdis to jedno z ciekawszych, death metalowych wydawnictw. Rzecz świeża, momentami intrygująca i udowadniająca, że młodzież w UK ma coś do powiedzenia. Następców Benediction i Bolt Thrower pewnie jeszcze długo nie będzie, ale zespoły takie jak Karybdis pozwalają wierzyć w rozwój tamtejszej sceny.  Jeden z członków kapeli, Harsha Dasari był moim rozmówcą, a zapis naszej rozmowy poniżej.

Hard core przestał być hermetycznym ogródkiem dla garstki wzajemnie nakręcających  się zapaleńców. Ten świeży powiew realizowany jest już od bardzo dawna, jednak dopiero w dzisiejszych czasach udało się stworzyć muzykę, która, nie odstępując od korzeni (np. crust), jest nowoczesna, ale jednocześnie smakowicie „stara”. Niedorzeczne? Posłuchajcie Elizabeth.

Był sobie zespół Fifty Foot Woman. Dobry zespół. Nagrał dobrą płytę. I wtedy wokalista postanowił rozstać się z zespołem. Co zrobili pozostali muzycy? Zaczęli szukać nowego frontmana? Nie! Oni obrazili się na wokalistów, bo z nich to takie straszne narcyzy są. Wszystko chcą zgarniać dla siebie – kobiety, wino i śpiew. A co reszta zespołu, biedne misie?! Nic z tego – krzyknęli – znamy swoją wartość, też chcemy zapoznać dziewczyny i żaden wokalista nie będzie nam do tego potrzebny! Jak powiedzieli, tak zrobili…

„Słodkie zioło, słodkie zioło, niech nie będzie nam wesoło” – wypowiedział zaklęcie zespół Tragedy, i nagrał najsmutniejszą, najbardziej przytłaczającą płytę w swoim dotychczasowym dorobku, co pociągnęło za sobą wyraźną woltę stylistyczną. Tzw. scena zdążyła już zareagować i okrzepnąć, kto się miał oburzyć, ten już wylał żale na ulubionym forum, możemy więc spokojnie i ze zdrowym dystansem wsłuchać się w płytę, której, niezależnie od osobistego gustu, trudno odmówić wyrazistości.

Jeżeli spojrzymy na ten zespół przez pryzmat popularności (płyta jest notowana w pierwszej 50-ce prestiżowego, amerykańskiego Billoard’u), odniesiemy wrażenie, że będzie to materiał łatwy w odbiorze, który dość mocno brata się z muzyką popularną. Na początku, przy pierwszym kontakcie z „This Time…” też złapałem się w pułapkę sporej ilości melodii i „czystych” wokali. Jednak, jak się okazuje, pierwsze wrażenie często bywa mylące – tak z pewnością jest w przypadku najnowszego dzieła Periphery.