Czy nowy album Morne przeskoczył swojego poprzednika, czy może jest on rozczarowaniem po doskonałym debiucie – to już zależy od tego, kto czego się spodziewał. Oczywiście zespoły, zwłaszcza tak dobre, nie są od spełniania oczekiwań tylko od grania dobrej muzyki, a tej na „Asylum” nie brakuje, choć odbiła ona w nieco bardziej stonowane rejony. Wszelkie wasze wątpliwości postara się rozwiać Miłosz – gitarzysta, wokalista i lider Morne.

Historia polskiego industrialu nie jest tak bogata i rozległa jak bohaterskie czyny rodaków, o których tyle uczono nas w szkołach. Niewątpliwie pojawiło się kilka płyt mających zadatki na dzieła wybitne, jednak ginęły w mrokach. Dlatego z zaskoczeniem przyjąłem wieść, że komuś chce się jeszcze reanimować takie dźwięki i że czyni to z tak znakomitym skutkiem. „Filth” to pół godziny maniakalno – szamańskich hałasów, które z jednej strony opierają się o dokonania Godflesh a z drugiej składają głęboki hołd najważniejszemu zespołowi Michaela Giry. Whalesong to zespół na tyle oryginalny, nietypowy i stylistycznie określony, że wstydem byłoby przejść obok niego obojętnie. Violence byłby ślepy, gdyby nie zwrócił uwagi na ten niesamowity duet… Przed szanownym Państwem Michał „Neithan” Kiełbasa.

Jak każdy winny, już od pierwszych słów zaczynam się tłumaczyć – długo zastanawiałem się, czy ten dział to odpowiednie miejsce dla nowego dzieła Primus. Bo jeśli założyć, że piszemy tu o płytach wybitnych, ale też innowacyjnych i wyprzedzających swój czas, trudno zgodzić się z takim werdyktem w stosunku do „Green Naugahyde”. Z drugiej strony, Primus to Primus i trzeba świętować pierwszy od dwunastu lat, długogrający album. A po trzecie, maniakiem Primusa zawsze byłem, więc… rozumiecie…

Takiej muzyki nie gra się już w cywilizowanym świecie. Świecie zdominowanym przez plastik, konsumpcję i beton. Ta muzyka to wołanie o pomoc, krzyk sprzeciwu wymierzony w koszmarnie zurbanizowany krajobraz, niezgoda na dalszą degradację. A jednocześnie to fascynacja maszynami, żelazem, benzyną i mechanicznym pulsem współczesnej metropolii. Taką muzykę można grać tylko w wielkim mieście…

Sludge/death’n’roll’owa działeczka to bardzo smakowity kąsek, pozornie łatwy do zaadaptowania. Bo niby nie trzeba wybitnych umiejętności, by wygenerować takie paskudne dźwięki. Być może dlatego tak wielu twórców próbuje w tym temacie coś nowego wymyślić. Problem w tym, że by taka muzyka przekonywała, zamiast techniki, dobrych instrumentów i kasy trzeba mieć w żyłach alkohol i syf w mózgu. A to już nie takie proste…