Idea splitów ma w naszym kraju szerokie grono zwolenników. Wywodząca się z tradycji hard core’owej braterki, pozwalała w dużym stopniu na promocję nowych, mało znanych zespołów. Z czasem także te bardziej uznane grupy zaczęły łączyć swoje siły z zaprzyjaźnionymi zespołami, by umilać fanom oczekiwanie na pełnowymiarowe krążki. W przypadku opisywanego, potrójnego splitu mamy do czynienia z solidnym, death metalowym składem z małą domieszką grind core’a. I z kilkoma całkiem miłymi zaskoczeniami.

Niemiecki Planks na razie nie zawojował polskich maniaków, jednak ich najnowsze dzieło, o którym jakiś czas temu pozwoliłem sobie kilka słów napisać, to udana mikstura mroku, black metalu, sludge i niemal gotyckiej atmosfery. Wszystko dokładnie wymieszane, tworzące solidną a momentami zaskakująco świeżą mieszankę. Słychać tu wpływy wczesnych lat 90 – tych, jest trochę noise i choć nie do końca zgadzam się z moim rozmówcą Ralphem, co do dekady, w której tkwią korzenie Planks, to i tak całkiem często wracam do płyty „The Darkest Of Grays”. Zapraszam, bo to kawał solidnego łojenia, dość mocno odstającego od standardów sceny punkowej, z której Planks się wywodzi.

Goszczący także w Polsce nawrót zarazy black metalem zwanej przybiera na intensywności. Jedną z jej mutacji zlokalizowano niedawno w regionie Podkarpacia, gdzie ujawniła się pod nazwą Genius Ultor, szczepu odkrytego w Mielcu, który dał się już co niektórym we znaki za sprawą debiutanckiego krążka pt. “Dzień nocy”.

Od czasu poprzedniego krążka minęło równo sześć lat. Kłamstwem byłoby jednak twierdzić, że Kirk Windstein nudził się w tym czasie. Kilka miesięcy po premierze „Lifesblood for the Downtrodden” Huragan Katrina rozpieprzył Nowy Orlean, bazę Crowbar, zabijając półtora tysiąca osób mieszkających w tym rejonie. Do tego należy pamiętać o aktywnym Kingdom of Sorrow i dwóch długograjach wypuszczonych w 2008 i 2010 roku. Nie wspominając już o obowiązkach w Down.

Rock to muzyka, która w Polsce jest, niestety, synonimem starego, siermiężnego wyrobnika, szlajającego się od Greenpointu do sylwestrowej estrady. Trudno uznawać takich wykonawców za płodnych, ambitnych a przede wszystkim oryginalnych. Oddycham jednak spokojnie, bo od kilku lat w naszym smutnym kraju pojawia się coraz więcej zespołów, które pokazują, jak nowocześnie zinterpretować starą przecież muzykę. Debiutancka płyta „I Hate You Rock’n’Roll”  krakowskiej Mikirurki to gratka dla fanów stoner rocka i solidnej, urozmaiconej, riffowej szkoły. O kilka sów komentarza pokusił się bębniarz zespołu, Mat Buffalo…