Ekipa Show No Mercy nie zwalnia tempa! Po raz kolejny zaprasza wszystkich miłośników mocnych dźwięków na rewelacyjny koncert. Danie główne – BANE. Zespół zwiedził już cały świat, ciągle ma coś do powiedzenia. Zastrzyk pozytywnej energii murowany. Wspierać ich będą znakomite załogi Trapped Under Ice, Alpha&Omega i Hard To Breathe. We wtorek 2 listopada warszawska Progresja zadrży w posadach!!!

Wokół trasy „Anti-Human, Anti-Life”, która przetoczyła się przez nasz kraj pod koniec września nagromadziło się sporo kontrowersji, głównie tych dotyczących graniczącego z politycznym ekstremizmem wizerunku niektórych występujących w jej ramach zespołów.

Cough to kolejny z całej plejady zespołów Relapse, który ma za zadanie przestraszyć, odstraszyć i ogłuszyć. Łącząc psychotyczne odjazdy, hałas, dysonanse z doom’ową i grobową atmosferą, wspomaganą lekko satanicznym klimacikiem, Cough stworzyli dzieło doskonale nadające się do obrazowania, czym muzyka być nie powinna. A jeśli nie powinna, to właśnie taką należy grać. Kilkadziesiąt minut hałasu z najnowszej płyty „Ritual Abuse” raczej zwolenników grupie nie przysporzy, choć na maszynkę do straszenia nadaje się nowy krążek Amerykanów doskonale. Może troszkę demonizuję, jednak trzeba przyznać, że zespołowi udało się stworzyć rzecz autentycznie opętaną, tchnącą atmosferą grozy i rozkładu. Alternatywny doom metal, kosmiczny odjazd i piekielne czeluście otwierają się przed nami. Nie otworzył się za to zbytnio gitarzysta Parker Chandler, który starał się raczej w swoich wypowiedziach zachować ponurą oszczędność. Tak czy inaczej – spróbujcie tego dania…

Smutno, kiedy ulubiony zespół wyraźnie zaczyna szwankować. Jeszcze dwa, trzy lata temu, opętany elvis – metalem Duńczyków nie przypuszczałem, że napiszę takie słowa. Volbeat wyraźnie zadrżał w posadach…

Bostońskie kombo dinozaurów undergroundu świata nie zawojuje, ale przypomina ciągle o tych ideałach, które w dobie totalnej komercjalizacji sceny muzycznej stały się egzotycznymi bajaniami. Odrodzony w 2005 roku zespół powrócił do punkowych korzeni, ale nadal nie wypiera się okresu, kiedy ścigał się ze światłem i formacjami typu Nasum. Wydana przez Selfmadegod płyta „The Grind Years” przypomina o tym etapie działalności Psycho, zaś poniższych kilka zdań od pałkera grupy, Charliego, utwierdza mnie w przekonaniu, że człowiek jest godny uwagi tylko wtedy, kiedy dojrzeje. Zaraźliwy optymizm tego niemłodego pana, nadużywanie słowa „kocham” poprawiają humor, szczególnie, że za oknem jesień, a nasz naród skłonny tylko do narzekania, raczej nie wzbudza we mnie optymistycznych fluidów. Zapuście sobie „The Grind Years”, poczytajcie wywiad i cofnijcie do początków lat 90 – tych…