Etos skrywający się za każdą płytą Parquet Courts polega na tym, że zawsze musi nastąpić zmiana na lepsze, a najlepszym sposobem by to osiągnąć, jest wyjście poza swoją strefę komfortu Osobiście podobał mi się fakt, że stworzyłem płytę, która łączy punk i funk. Do tego Brian (Danger Mouse – przyp. red.) jest producentem popowym, który zrobił kilka bardzo dopracowanych płyt. Podobało mi się to, że to nie ma sensu – tłumaczy nowe dzieło nowojorczyków gitarzysta i wokalista A. Savage.  A teraz my wytłumaczymy o co chodzi z płytą niegdysiejszych garażowych rock’n’rollowców.

Historia The Vaccines  dobrze obrazuje działanie brytyjskiego przemysłu muzycznego. Nie jest to, rzecz jasna, bombastyczna opowieść w stylu Oasis, bo grupa z zachodniego Londynu raczej świata nie zmieniła, choć stanowi przyjemny rozdział w wyspiarskiej, gitarowej alternatywie. Właśnie napisali odcinek czwarty, wojowniczo zatytułowany „Combat Sports”.

Ghost to… i tu w zasadzie można wstawić co nam się tylko podoba. Fenomen szwedzkiej muzyki, kabaret, diabelski pomiot, szczwany kombinator, zespół rockowy, zagadka. Ok, zagadki coraz mniej, bo i Cardinal Copia (następca papy…) więcej pokazuje niż ukrywa, zachowując się przy tym bardziej niczym musicalowy gangster, dla mnie pozostając jednak szczwanym kombinatorem. Czyli kimś, kto doskonale rozeznaje się w muzycznym biznesie i wyciąga z niego wszystko to, co może się przydać. Diamondowy sztafaż i makijaże, lekką, choć bluźnierczą otoczkę, melodykę w najlepszej, szwedzkiej tradycji, rocka lat 70., trochę glamu i oczywiście biznesowy zmysł, który doprowadził Ghost – poprzez sale koncertowe, ale i sądowe – na sam szczyt. Z którego łatwo spaść, bo nowa płyta pokazuje, że zespół ma zakusy na dużo więcej niż tylko występy na metalowych festiwalach i konsekwentnie ten zamysł realizuje. Pytanie, które z Grzegorzem sobie zadajemy, brzmi – czy mimo wszystko wiedzą co robią i dokąd idą? Dotychczas każde posunięcie się Ghost udawało. Zobaczmy co będzie dalej, na razie puszczamy sobie w samochodzie „Prequelle”, dyskutując o muzyce i nie tylko.

Muzyczna przestrzeń ochrzczona mianem Alamedy stała się w ostatnich latach platformą przekazywania różnych treści przez grono oddanych sprawie muzykantów, głównie pod wodzą Kuby Ziołka. Trzeba przyznać, że widzę w tym casus garniturów Einsteina – zamiast tracić czas na wymyślanie kolejnych szyldów, tworzona jest muzyka, w zależności od sytuacji, elektryczna, akustyczna czy elektroniczna, a do tej samej nazwy dodajemy jedynie kolejną cyferkę. Cechą wspólną jest zawsze wysoka jakość przekazywanych treści.

Wybaczcie piłkarski język, ale to szaleństwo wszystkim się udziela… Na szczęście muzyka to nie sport, nie musimy rozstrzygać, kto lepszy, a kto gorszy – możemy za to cieszyć się w Katowicach całym spektrum polskiej muzyki alternatywnej. Od korzeni po black metal – i z powrotem.