Jakiż byłby muzyczny krajobraz bez Traumy… Tak, wiem, może to śmieszne, bo po prawdzie dzisiaj, w tych super szybkich czasach, nikt nie płacze za kolejnymi zespołami, co zwijają swój kram. Ekipa Mistera nie zamierza jednak składać broni, ba, powraca po siedmiu (!!) latach z najlepszym od czasów „Imperfect Like A God” krążkiem, który, choć z założenia klasycznie death metalowy, zawiera całą masę dobrych rozwiązań, nadających muzyce z „Ominous Black” posępnego polotu. Resztę uwag możecie znaleźć w recenzji płyty, kontekst i inne zespołowe sprawy wyjaśni szef całego zamieszania – gitarzysta Jarosław „Mister” Misterkiewicz. Zapraszamy! 

Każdy kiedyś zostanie dziadkiem i będzie patrzył na swoją przeszłość z sentymentem albo i nie. Przyszła kolej na Jazzpospolitą, który to zespół po latach szaleństw takich czy innych, nagrał płytę będącą świadectwem zmian, jakie w nim zachodzą. Przede wszystkim, zmian charakterologicznych bo tylko płynącym czasem można wytłumaczyć to co dzieje się w głowach muzyków i przekłada na dźwięki. Tym razem bardziej klimatyczne, może wręcz duchowe, co chyba stało się dość modne w środowiskach jazzowych. Nadchodzi „Przypływ”.

Zawsze mam trochę stracha, kiedy siadam do recenzji płyty death metalowej. Boję się, czy jestem jeszcze w stanie przeżywać takie dźwięki, szczególnie te, które są gdzieś tam zakorzenione w przeszłości i świadczą bardziej o niezmienności zespołowego spojrzenia na muzykę niż o odwadze w przesuwaniu granic. Trauma zawsze była ostoją solidnego łomotu, jednak od jakiegoś czasu nie budziła emocji. Aż do teraz, bo najnowsze dzieło w jakiś przedziwny sposób mnie pociąga.

Nowy album Julii Marcell jest potwierdzeniem teorii, że nic w życiu nie jest stałe. Kiedy opisywałem poprzedni album wokalistki czyli „Proxy”, byłem przekonany, że to w pewnym sensie finał poszukiwań, tymczasem „Skull Echo” jest kolejnym krokiem w nieznane, choć przyznam, że w pierwszym momencie miałem dość mieszane uczucia. Julia Marcell nie poszła na łatwiznę, raczej wymaga od nas minimalnego wysiłku podczas lektury nowego dzieła i chyba pierwszy raz jest tak bardzo osobista w swoich wynurzeniach słowno – dźwiękowych.

Sepultura powraca z nową płytą. Tak tak, uwaga, piętnastą (!) w dyskografii. Potężny staż i równie duże kłopoty, które cały czas za nimi się ciągną. Max Cavalera&„Roots” nazywają się te kłopoty i wiecie co – mam to kompletnie gdzieś, bo prawdę powiedziawszy, obecne oblicze zespołu „siedzi” mi idealnie, co potwierdza też „Quadra”.