Pobieżny rachunek z playlist minionych tygodni pokazuje, że z death metalu chwytam ostatnio praktycznie wyłącznie za nowości. Ten niby to wyeksploatowany gatunek ma zamknięty zestaw środków wyrazu, i to od dobrych kilkunastu lat, jak nie dłużej. Teoretycznie nic nowego nie ma prawa się tu wydarzyć, a jak się wydarza, to z uszczerbkiem na gatunkowej szlachetności. Tymczasem praktyka swoją drogą – świat dostarcza kolejnych dobrych i bardzo dobrych płyt, które znane wątki łączą w świeżą, deathmetalową całość. Tak właśnie czyni Spectral Voice.

Europejski hardcore w końcu w natarciu. W natłoku pyt z juesej, giganci naszej sceny z Nasty odpowiadają albumem, który powinien rozkwasić nosy i przyprawić o ból uszu wszystkich przeciwników, tego mniej „technicznego” napierdalania. Kwadratowe riffy belgów w połączeniu z nieziemsko wkurwionym wokalem Mathiasa i lekko, zaznaczam, lekko slayerowskim sznytem w niektórych numerach rozstawia po kątach dużo „ciekawsze” ekipy. Dawno nie słyszałem takiego łomotu, który choć nie ma w sobie krzty oryginalności, umila mi czas od kilku tygodni.

Niezbadane bywają koleje losu. Nie dalej przecież, jak kilka miesięcy temu, nigdzie indziej, jak na tych łamach, prezentowałem wobec Mansona stanowisko zupełnie obojętne (a może i nuta niechęci w tych słowach pobrzmiewała…?). Sprawy te zostawmy jednak historii; fakty pozostają faktami – splot interesujących wydarzeń sprawił, że na premierę „Heaven Upside Down” czekałem z nielichą ciekawością. Płyta już jest, świata może nie zmieni, tym niemniej: kontynuuje w pewnym sensie kurs obrany wraz z wydaniem „The Pale Emperor”, a to oznaczać może tylko jedno. Podoba się.

Brit-pop nie ma w sobie duszy, jest miałki. W muzyce chodzi o progres i innowacyjność. Gatunek ten nie oferuje nic wartościowego, jest regresywny – mówił w wywiadzie z Magazynem Gitarzysta słynny wróg tegoż gatunku, Jaz Coleman. Ja britpop lubię, kilka płyt bardzo, ale nawet sentyment do Oasis i wspomnienie chwil, w których zespół braci Gallagherów był jednym z moich ulubionych (dawno temu) nie potrafi zmusić mnie do spojrzenia na pierwsze, solowe dzieło Liama łaskawszym okiem. „As You Were” nie ma w sobie duszy, jest miałki. Oraz nudny i zachowawczy.

Nowe życie wstąpiło w Corruption. Nie wiem, czy to przypadek, zbieg okoliczności czy determinacja, ale płyta  „Spleen” zrobiła na mnie duże wrażenie. I choć już od jakiegoś czasu wydawało mi się, że coś w tym zespole nie trybi jak należy, teraz muszę odszczekać wątpliwości – na ten moment, wszystko jest w najlepszym porządku. Nowy skład, nowa siła, powrót do klasycznego brzmienia, bez kombinacji, prosto, dosadnie i z duszą. Ta muzyka żyje, ma moc i sens. Corruption powrócił w najlepszej od lat formie i dlatego postanowiłem wypytać szefa, czyli samego Anioła, skąd u nich takie siły witalne. Tematów zresztą było więcej…