Miało nie być Lastryko, tylko nowy projekt, a okazało się, że jest stary szyld, ale nowa płyta, która szerokim gestem pokazuje jak pięknie ewoluuje trójmiejski zespół. Dobrali sobie czwartego muzykanta, rozluźnili krawat, łypnęli okiem w stronę krauta, improwizacją znad morza doprawili danie, które spontanicznie zarejestrowali w studiu. Zmian dużo i choć zespół łatwo rozpoznać (jednak ciut punktów wspólnych z debiutem jest…), to nowe oblicze jest bardzo smakowite. Brak wokali nie przeszkadza, bo muzyka płynie i cały czas rośnie w głowie. Jest w tym takie przyjemne rozleniwienie, człowiek mimowolnie zatrzymuje się, by kontemplować przestrzeń. Resztę dopowie nasz rozmówca – basista Wojciech Lacki. 

Tętni w tym naszym podziemiu aż miło. Pulsuje też. Zmienia się, fermentuje i buzuje. W każdym razie, po raz kolejny z niemałą przyjemnością przedstawiam ewolucję trójmiejskiej załogi. O Lastryko pisaliśmy przy okazji debiutanckiego albumu, który dobrze rokował i okazało się, że mieliśmy nosa, choć o mały włos (nos?) nie byłoby nowej płyty a raczej… nowy zespół.

Zmiany, zmiany, zmiany. Foals 2019, a Foals 2015 (kiedy to wyszła ich poprzednia płyta, „What Went Down”) to niemal dwa różne zespoły. W zespole nie ma już jednego z założycieli grupy, basisty Waltera Gerversa, gitarę basową zastąpiono syntezatorami, a riffy i rockowe naleciałości tanecznym groovem. Niezmienny pozostaje tylko wyjątkowy głos Yannisa Philippakisa. No i niebywała ręka do pisania hitów.

Czas zabrać się znowu za szukanie fajnych, nowych rzeczy, które mogę za czas jakiś namieszać. A nawet jak nie namieszają to pozostanie fajna pamiątka. Tym razem  jedziemy do Krakowa (prawie, bo sytuacja trochę się zmieniła…), gdzie stacjonuje (stacjonował) ciekawy zespół Melty. Mieliśmy okazję sprawdzić grupę na żywo i wychodzi to tak – na debiutanckiej płytce brzmią zdecydowanie  shoegaze’owo, z wyeksponowanymi, mglistymi melodiami (Nothing się kłania), zaś na deskach scenicznych ich muzyka staje się bardziej zgrzytliwa i ciąży w stronę Pixies czy Dinosaur Jr. Muzycy też nie tacy anonimowi, bo np. nasz rozmówca, gitarzysta Maciej Nowacki znany jest chociażby z duetu Leśniewski/Nowacki i zespołów Obiekty czy Kaseciarz. Zapraszamy do lektury.  

Krajowy thrash metal ma się względnie dobrze, wystarczy tylko poszukać nowych wykonawców. Niedawno w Shark Attack prezentowaliśmy młodych crossover’owców z Interceptor, a dziś zaglądamy do grodu Kraka, gdzie od lat ten nurt ma szczególne wzięcie. Naszym rozmówcą był Gniewko Jelski – basista i wokalista Pandemic.