Powiem Wam, kiedy „All Hail The Void” wchodzi mi najlepiej, powodując, że dostaję szału. Kiedy np. wchodzę na stronę fundacji Centaurus i czytam o tragicznym losie, jaki ludzie potrafią zgotować swoim zwierzętom. Po takiej lekturze, w dodatku przy akompaniamencie Enabler raczej nie wychodzę z domu, bo mógłbym kogoś przez przypadek zabić. 

Necrophobic to doskonała definicja szwedzkiego black/death metalu, zespół stawiany zaraz obok Dissection, Unanimated czy Naglfar. Po raz pierwszy w swojej ponad 20-letniej karierze twórcy doskonałych „The Nocturnal Silence”, „The Third Antichrist” czy „Hrimthursum” odwiedzą Polskę jako headliner na trzech koncertach. Szwedzi nie będą promować ostatniego krążka „Death to All” z 2009 roku, więc możemy spodziewać się po nich przekrojowego repertuaru i jak zwykle profesjonalnego show.

Empty Flowers jest zespołem, który niczym dobry nauczyciel  postanowił pójść z dobrą nowiną do młodzieży, głosząc wśród niej kult noise/emo/trans rocka. A że młodzież dzisiaj raczej debilna jest, skupiając się na tym, co łatwe i przyjemne, dlatego też i „Six” bliżej do indie piosenki niż do bezpardonowego napierdalania po uszach. Stąd też jest płyta taką lekką schizofrenią – z jednej strony łatwa i przyjemna, z drugiej, gdzieś podskórnie mająca zdecydowanie większy ciężar gatunkowy. Czy jednak można mówić o jakimś objawieniu? Raczej nie. Co najwyżej o konkretnej rozrywce.

Ach, jak ja lubię płyty, które zyskują z każdym kolejnym przesłuchaniem. Takie, które mimo totalnie sztampowego i wtórnego charakteru wbijają w fotel, przygniatają kilkutonowym cielskiem brudnych riffów i nie puszczają aż do ostatniej zgłoski wyrzyganej przez nadwornego wokalistę. Tak, trzeba to powiedzieć bardzo głośno: druga płyta Puteraeon jest naprawdę mocnym punktem na mapie drugiej fali szwedzkiego death metalu!

Australia to musi być piękny kraj. Potomkowie zesłanych tam w XVIII wieku skazańców, dzikie psy dingo, dziobaki i wielkie owady w rodzaju karaczana wielkoskrzydłego – to wszystko musi działać na potencjalnego turystę niczym magnes. Dodajmy do tego fakt, że kraj ten dał nam Krokodyla Dundee i Bestial Warlust, a w sercu na pewno pojawi się nutka tęsknej miłości do tego miejsca, nawet jeśli nasze oczy nigdy go tak naprawdę nie widziały.