Zespół PRO8L3M ogłosił koniec prac nad drugim LP zatytułowanym „Widmo”. Pora na pełną tracklistę i szczegóły wyjątkowego wydarzenia OUTPOST – IN5TALAC7A. Przedpremierowy odsłuch albumu w formie multimedialnego doświadczenia odbędzie się już w dniach 22-26 lutego w Warszawie!

Jak scena długa i szeroka zespoły głowią się nad uatrakcyjnieniem swojej propozycji w oczach słuchaczy tak, aby wzbogacić przekaz, a nie zamienić się przy okazji w formację Hunter. Otoczka, jakiś ciekawy koncept tekstowy i wizerunkowy, garnitury czy habity, skóry czy kaptury? Jak zrobić dobrze, ale nie przedobrzyć? Kluczem do sukcesu wydaje się dobra muzyka – banał, ale to ona wszystko uzasadni. I to nią różni się Tankograd od poprzebieranego dziadostwa śpiewającego o sprawach, które i tak mają gdzieś.

„Lust”  to tytuł drugiego singla, który zwiastuje debiutancki krążek Perfect Son „Cast”. Lyric video do utworu można obejrzeć tutaj. Ponownie autorem obrazu jest Tobiasz Biliński oraz jego żona Anna Mayer-Bilińska.

Muzyczny internacjonalizm w wydaniu Beirut może przyprawić o zawrót głowy. Od Nowego Meksyku, przez Nowy Jork, po Berlin, Rzym i włoskie suburbie. Szef zespołu jest zaiste nieprzewidywalny i kręte drogi znajdują dość wyraźne odbicie na kolejnych płytach. Najnowsze dzieło jest jednocześnie chyba najciekawszym i najbardziej eklektycznym dokonaniem pana Zacha Condona.

Bardzo cenię sobie wydawnictwa ze stajni Matador, dlatego po nowy krążek nieznanego mi do tej pory Steve’a Gunna sięgnąłem z ciekawością, ale też pewny tego, że lektura płyty nie przyprawi mnie o ból zębów, a może nawet sprawi sporo frajdy. No i cóż… Nie zawiodłem się.

Wojciech Jachna, oryginalny trębacz, już niejednokrotnie pojawiał się na naszych łamach, że wspomnę tylko o projekcie Jachna/Tarwid/Karch, Innercity Ensemble czy rewelacyjnym zespole Jachna/Mazurkiewicz/Buhl. W pewnym sensie czekałem na taką płytę jak „Emanacje”, bo kreatywność trębacza i oryginalne podejście prowokowało to „wypuszczenia” się na solówkę. Rzecz udana, choć niewątpliwie ryzykowna, przynajmniej z komercyjnego punktu widzenia.

Niedawno pisałem na łamach Violence o doskonałej płycie Obliteration, która daje nadzieję, że death metal, jako gatunek ma jeszcze cień szansy na przeżycie. Kreatywny, posępny i dziki taki jak był u zarania swoich dziejów. Odpowiedzialny za perkusyjne serce tego zespołu Kristian Valbo oprócz udziału w szeregu projektów od kilku lat tworzy też dźwięki na własny rachunek pod szyldem Void Eater. Ukrywając się w tym „zespole” pod pseudonimem RKV kreuje wyjątkowo posępny i mroczny świat, do którego chciałbym Was zaprosić.

Poznań jak dotąd nie słynął z thrashu. Z metalcore’a, black metalu i wszelakich eksperymentów – owszem. Klasyczny metal, a w przypadku Interceptor crossover, nie zadomowił się w mieście dwóch kozłów, ale za sprawą „Czasu Surferów” jest szansa, że na dobre rozgości się na deskach lokalnych – a w przyszłości nie tylko lokalnych klubów. Grupa ma za sobą liczne koncerty m.in. u boku tytantów crossover w postaci Testera Gier, a niebawem skupi się na premierze „Czasu Surferów”. Bądźcie czujni, bo być  może w waszym mieście słuchacze przypomną sobie dlaczego za młodu nosili katany i białe adidasy. Ja mam swoją nadal w szafie, dlatego nie trzeba było mnie namawiać aby umówić się z chłopakami na wywiad. Moim rozmówcą był Romperm Marcinkowski – gitarzysta zespołu.

Crossover w Polsce niemalże nie istnieje, a Tester Gier czy Faul Techniczny w zasadzie mają pełne prawo do dzierżenia palmy pierwszeństwa w tej niewątpliwej niszy. O ile sama scena thrash miała kilku naprawdę solidnych, undergroundowych reprezentantów (pomijam Horrorscope, Virgin Snatch czy Whorehouse) tak na pograniczu hc, punka i metalu posucha, z powodu której ubolewam. Na Interceptor trafiłem zresztą całkowicie przypadkiem, w trakcie przeglądania YouTube’owych playlist z europejskim thrashem. Ktoś na tyle bystry i chętny, aby plądrować wschodnioeuropejską scenę dodał tam poznaniaków – i zażarło.

Zadaję sobie pytanie, czy aby rzetelnie recenzować Peste Noire jako twór opięty ideowo, należy zrozumieć teksty na płycie i wyjaśnić sobie, co tak naprawdę robi PN w przestrzeni publicznej? Być może już czas otworzyć oczy przymknięte na ekscesy słowne Famine i przestać zachwycać się wyłącznie muzyką. Czy kupując od ukraińskiego dystrybutora fizyczny nośnik, wspieram ludzi, których wizja świata jest niebezpieczna dla ładu, w którym spokojnie pędzę swój żywot?