Jesteście zdegustowani kropelkami deszczu ściekającymi po smutnych ścianach blokowisk? Irytuje was niska temperatura i wiatr gwałtowniejszy od death metalu? Drzewa stopniowo rozbierane z liści budzą depresyjny nastrój? Z tymi płytami złe samopoczucie ustąpi jak ręką odjął. No, prawie. Oto jesienny top smutnych melodii, które warto znać.

Interesują mnie ostatnio płyty, które z jakichś powodów przechodzą bez żadnego odzewu. Wydany gdzieś w marcu debiut Dams of the West idealnie w te poszukiwania się wpisuje. A jeśli dodać, że założony został przez Chrisa Tomsona, nadpobudliwego pałkera Vampire Weekend – których też na naszych łamach opisywaliśmy – nie mogę tej płytki pominąć.

Pamiętam, jak jakiś czas temu natrafiłem na ogłoszenie sprzedaży gitary Parker Fly. Właściciel – Jason Mendonca. „To faktycznie  definitywny koniec Akercocke” – pomyślałem. I tyle. Po zakończeniu eksperymentu zdjąłem fartuch, wytarłem z gogli resztki bromu i wróciłem do słuchania „normalnych” metalowych zespołów, których wokaliści potrafią śpiewać i nie przebierają się na scenie w garnitury. A gdyby nagle naszła mnie jakaś słabość do przeszłości, miałem pod ręką świetny Voices wyrosły na zgliszczach „Cockersów”. Więc na co mi ta reaktywacja?

Takie płyty są jak weekendowy wyskok na lokalny koncert dobrych kolegów, fraternizacja z tymi samymi ludźmi, których widuje się na każdym gigu i towarzyszący jej doskonale znany hałas, który zawsze raduje tak samo. Życia nam to na lewą stronę nie wywróci, ale skutecznie dowiezie relaks i przypomni, po co właściwie zajmujemy się czymś takim jak muzyka. Po to mianowicie, by się cieszyć.

Popowe przeboje w symfoniczno-metalowych aranżacjach. Czy może być coś gorszego? Ja zapytam: czy może być coś lepszego? Gdy tak zwany „dobry pop” za sprawą umetalowienia zwiększa swoją masę i objętość, dla jednych staje się nieznośną, popową karykaturą, dla innych ucieleśnieniem powiedzenia „hulaj dusza, piekła nie ma”. Wcale nie z przekory kwalifikuję się do trzeciej grupy – jednoosobowego zbioru dziwnych ludzi, którym Exit Eden potrzebny był do szczęścia. Takiego małego, z którym trzeba obnosić się po ludziach.

Po raz kolejny przekonałem się, że mniej znaczące wydarzenia mogą dostarczyć niezłych emocji. W piątek ze względu na złe samopoczucie nie dotarłem na Sisters of Mercy. Nie wiem, czy żałować bo opinie różne zasłyszałem. W sobotę wybrałem się jednak do Pogłosu na Anglików z Blood Sport. Niepozorny, w zasadzie przegapiony w mediach i internetach koncert. A szkoda, bo było to całkiem ciekawe wydarzenie.

Podobno drugi krążek jest dla zespołu sprawdzianem formy, potwierdzeniem obranej drogi i przypieczętowaniem tzw. kariery. Nothing But Thieves na „Broken Machine” głównie pieczętują i gruntują obrany kierunek, zapełniając jednocześnie coraz większe sale koncertowe. Co absolutnie nie jest zarzutem.

Na samym wstępie przyznam, że zdarza mi się ulec jednemu z najbardziej pierwotnych, okołomuzycznych instynktów. To straszna sprawa. Bywa bowiem, że w swoich płytowych wyborach kieruję się niczym innym, jak zmysłem wzroku. Nawet, jeżeli wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że krążek będzie co najwyżej przeciętny, wpadający w oko obrazek potrafi zmusić do obdarowania muzyki samotną chociażby szansą. Ale… koniec tego trzymania w niepewności – w przypadku „The City That Always Sleep” na jednym przesłuchaniu się nie skończyło.

Londyński kwartet jest kolejnym zespołem potwierdzającym znany paradoks – wiemy, że ciągłe wracanie do przeszłości nie ma sensu, ale z wielką przyjemnością słuchamy muzyki, opierającej się w dużej mierze na sentymentach. Bohaterowie tej recenzji dobrze o tym wiedzą.

Do przesłuchania „Void” przystąpiłem zwabiony pięknymi opisami, jakoby Widziadło to muzyka inspirowana The Angelic Process, Starą Rzeką, Wolves In The Throne Room i Paysage d’Hiver. Sami przyznacie, że brzmi to tyleż interesująco, co niebezpiecznie. Z tym jednym trzeba się mimo wszystko zgodzić – opisując muzykę pomorskiego duetu wydawca nie kłamał, a wszystkie wyżej wymienione drogowskazy są jak najbardziej słuszne. Problem pojawia się jednak, gdy poszczególne inspiracje należy połączyć w kupę i w tym przypadku nie jestem przekonany, czy Widziadło należycie podołało zadaniu.