Perfect Son, czyli Tobiasz Biliński, jest pierwszym polskim artystą, który podpisał kontrakt z kultową amerykańską wytwórnią Sub Pop (Nirvana, Soundgarden, Fleet Foxes, The Afghan Whigs). Jego najnowszy album zatytułowany „Cast”  ukaże się na całym świecie 15 lutego 2019 r. 

Czy to taniec na zgliszczach? Kto wie. Najważniejsze, że z poranionymi stopami, ale wciąż podryguję… – tak pisałem przy okazji recenzji płyty „Diamenty“. Dzisiaj już wiem, że taniec na zgliszczach odbywa się dopiero na „Antypodach Umysłu“. Psychocukier obnażony, pozbawiony złudzeń, obdarty z blichtru oczekiwań muzycznego biznesu. Czy możemy uznać, że „Antypody Umysłu” to szczere na niego splunięcie czy raczej kolejny krok w stronę autokreacji? Stawiam raczej na to pierwsze…

Grupa White Lies ujawniła klip, który powstał do utworu „Believe It”. Teledysk, wyreżyserowany przez Davida Pablosa, a nakręcony w Tijuanie w Meksyku, można obejrzeć tutaj. Klip promuje zbliżające się, nowe wydawnictwo grupy – „Five”, będące następcą krążka „Friends”. 

Każda z tych płyt jest inna, każda ma swój urok, choć tylko jedna z nich znajdzie się w podsumowaniach końcoworocznych. Nasz nowy cykl, w którym regularnie będziemy brać na warsztat trzy wybrane krążki i krótko o nich rozmawiać, zaczynamy od kilku głośnych, wrześniowych premier. Tak, mamy końcówkę listopada, ale… lepiej późno niż wcale.

Już pierwszymi swoimi nagraniami – „Earth Blood Magic” oraz „Kyrr” – Kontinuum pokazali się jako godni reprezentanci islandzkiej rockowej sceny. Mocno post-punkowym „No Need To Reason” trochę zrywają z łatką kolejnego, islandzkiego zespołu, odchodząc od tekstów w ojczystym języku oraz post-rockowej melancholii pierwszych płyt. To wciąż są oni, smutni i podniośli, ale dzisiaj wygrywają te emocje przy użyciu zupełnie innych narzędzi. Na moje pytania odpowiadał perkusista zespołu, Thorlakur Thor Gudmundsson.

Do świąt jeszcze miesiąc; miesiąc pod koniec którego rzeczonych świąt będziemy już mieli dosyć – a jeśli nie świąt, to na pewno świątecznych piosenek i szeroko pojętej, świątecznej atmosfery. W jednym z niedawnych felietonów w Wyborczej redaktor Jarek Szubrycht marzył o „strefach wolnych od śpiewających bałwanków i roztańczonych reniferów” i kto wie, być może z troski o zdrowie Polaków takie strefy powstaną (nikt mi nie powie, że regularne, nieintencjonalne słuchanie „Last Christmas” jest mniej szkodliwe niż bierne palenie), ale póki co musimy sobie radzić innymi dostępnymi środkami. I tak, jeżeli podczas wspólnej podróży samochodem dziecko, żona, matka bądź kochanka nalegają by włączyć „coś świątecznego”, uratować nas może JD McPherson i jego nowa płyta „Socks”.

Nazywanie The Body zespołem metalowym – a wciąż spotykam się z takimi określeniami – jest dla tego duetu nawet nie tyle krzywdzące, co po prostu mija się z prawdą. Panowie Lee Buford oraz Chip King sięgają już chyba po wszystkie możliwe elementy, z których da się ulepić muzykę skrajnie depresyjną i nieprzyjemną, wręcz agonalną. Lub – innymi słowy – taką, jaka wypełnia „I Have Fought Against It, But I Can’t Any Longer”.

KEN mode na przestrzeni lat pozostawali jednym z najjaśniejszych punktów na firmamencie połamanego hardcore’a, a wskazówka odchylała się raz w stronę chaotyczną i noise’ową, raz w kierunku bardziej przystępnym, niemal rockowym. Kanadyjczycy nigdy nie byli jednak tak nieprzyjemni, jak na „Loved”. To jest ich opus magnum, poczynając od okładki, przez brudne, smoliste brzmienie kompozycji, na przepełnionych niechęcią i zrezygnowaniem wokalach kończąc. Zupełnie zrozumiałe, że o zespole jest głośniej, niż kiedykolwiek. Rozmawiałem z braćmi Jesse’m i Shane’m Matthewsonami.

Pochodzący z Luksemburga muzyk i wokalista Jerome Reuter (Rome) na marzec przyszłego roku zapowiada nowy album „Le Ceneri di Heliodoro” i trasę koncertową. Rome odwiedzi również Polskę i zagra u nas trzy koncerty: we Wrocławiu, Warszawie i Krakowie.

Już 19 grudnia w warszawskim klubie Pogłos duet Syny połączy siły z kolektywem Jah Love Soundsystem i po raz pierwszy zagra koncert na potężnym dubowym soundsystemie.