Ludzie słuchający ambitniejszych rzeczy, czy ogólnie obcujący z wyższą sztuką, są bardziej kreatywni, inteligentni i zaradni życiowo. (Piotr Schmidt)

Znalezienie ulotnej, muzycznej równowagi jest marzeniem każdego muzyka, choć może to być także ślepy zaułek. I właśnie wyjście z tej strefy komfortu jest prawdziwym zwycięstwem, które stało się udziałem Piotra Schmidta, promującego właśnie płytę „Tribute to Tomasz Stańko”. Zwycięstwo jest podwójne – hipnotyzująca, dystyngowana i aksamitna mikstura klasycznego jazzu, wysmakowanych improwizacji i ulotnej melodyki, spotyka się bowiem z subtelnym ukłonem w stronę ostatniego etapu w karierze wielkiego trębacza. Schmidt nie ukrywa uwielbienia dla Tomasza Stańko, jednak muzyczna wypowiedź jest na tyle indywidualna, że staje bez problemu obok takich płyt jak „Soul of Things” czy „Suspended Night”. Zapraszamy na rozmowę z mistrzem trąbki, kompozytorem i akademickim wykładowcą – Piotrem Schmidtem. 

Docieranie do granicy. Tak powinna brzmieć definicja  najnowszej produkcji niezwykle płodnego i nienasyconego perkusisty Rafała Gorzyckiego. Choć wtłaczanie go tylko w ciasne ramy sztuki perkusyjnej byłoby krzywdzące. Gorzycki – aranżer, kompozytor i szef kolejnych projektów daje się poznać jako muzyk wszechstronny a nade wszystko bardzo kreatywny. Ensemble Tuning to kolejny odcinek po płycie „Playing”, w którym Gorzycki wykorzystuje możliwości składu trzyosobowego.

O tym, że po śmierci Tomasza Stańko pojawi się „tribut” dla tego artysty, byłem przekonany. Obawiałem się jednak czegoś w rodzaju tradycyjnej dla takich wydawnictw próby ponownego zagrania muzyki, której lepiej zagrać się nie da. Dlatego też podszedłem do tego materiału z lekkim dystansem, okazuje się jednak, że mamy do czynienia z płytą roku w temacie europejskiego jazzu. Nie wiem jedynie którego roku, bo materiał ukazał się pod sam koniec 2018. 

Czy istnieje coś takiego jak pop jazz? I nie mam tu na myśli męczących (żeby nie powiedzieć – nudnych) w sumie mariaży jazzu z soulowymi zawodzeniami. Chodzi raczej o klasyczne w formie, instrumentalne granie rozpisane na fortepian, kontrabas i perkusję. Może i oklepane, ale niosące ze sobą całkiem sporo możliwości. Taki jest „Flashback” Tubis Trio.

To nie jest kraj dla starych ludzi. Ani dla płyt producenckich, chciałoby się przytomnie zauważyć. Zarówno „Płyta Matka”, jak i „Connection” duetu White House, w teorii mające wszystko, by poważnie zamieszać na krajowej scenie, przeszły bez większego echa. Trochę działo się w podziemiu, ciekawy materiał wydał np. Mario Kontrargument, ale to akurat od początku było nagranie skazane na niszowość. Więcej szumu narobiła nowa płyta Psychopadsów, i to ją wskazałbym bez chwili namysłu, zapytany o ulubioną producencką roku 2018.

Kontynuując violencowy mariaż z tanecznymi bitami i popem, nadrabiamy zaległości pisząc o nowej płycie Xxanaxx. Przy okazji „FWRD” z kolegą Grzegorzem zastanawialiśmy się, czy i gdzie pójdą na kolejnym materiale i dzisiaj wiadomo już, jak jest. A jest… nieźle, inaczej i wszystko wskazuje na to, że poszli swoją drogą, bez słuchania branżowych podpowiadaczy. Choć The Dumplings tym razem nie przebili.

Mam wrażenie, że „Falstart” wyznacza koniec pewnego etapu w karierze rapera – etapu wypełnionego mrówczą pracą u podstaw i mozolnym budowaniem swojej marki, z momentami szczytowymi zarówno w postaci kilku autorskich, ukazujących nieprzeciętny potencjał, płyt, jak i producenckiego współudziału w sukcesie odniesionym tu i teraz przez innych – mam na myśli „Postanawia umrzeć” Bonsona i „Wszystko co złe” Sariusa. To koniec etapu, bo kolejny, przyszłoroczny, długograj KPSN wyda już w trochę innych okolicznościach, niekoniecznie z pozycji underdoga, raczej mierząc się z konkretnymi oczekiwaniami tych, dla których na przestrzeni tych kilku lat stał się jedną z głównych nadziei nowego-starego rapu w Polsce.

Premiera najnowszego krążka Balthazar „Fever” odbędzie się już 25 stycznia, a tymczasem zespół zaprezentował trzeci muzyczny zwiastun – „I’m Never Gonna Let You Down Again”.  

Kolejna płyta Mustasch, a ja kolejny raz łudzę się, że właśnie teraz, tym razem, ta muzyka w kraju nad Wisłą zaskoczy i zainteresuje sobą liczbę ludzi na tyle dużą, aby komukolwiek opłacało się ich do Polski ściągnąć. Póki co jednak Szwedzi pozostają ciekawostką odkopywaną raz na ruski rok na forach czy blogach dla zapaleńców, nigdy jeszcze nie doczekawszy choćby chwilowego hajpu na swoją twórczość. Kolejne wydawane przez nich krążki przechodzą w Polsce zupełnie bez echa.

Romantyzm, hałas, taniec, kosmos – odliczanie dni do sierpnia czas zacząć! Nazwa festiwalu zobowiązuje. Z przyjemnością przedstawiamy pierwszych artystów, którzy w 2019 roku zaczarują nas, zaszokują i zachwycą muzyką niezwykłą i niepopularną. To Daughters, The Gaslamp Killer, The Comet Is Coming, Perfect Son, Boogarins, Lebanon Hanover oraz Bamba Pana & Makaveli.