Właśnie ukazuje się debiutancka płyta kwartetu Vermona Kids. “Very Sorry” to znak, że gitarowe, hałaśliwe i podszyte melancholią granie w narodzie nie ginie. Inna sprawa, że wiele wyjaśnia miasto, w którym zespół powstał…

Zespół O.D.R.A. polubiłem kiedyś tam, bo na swojej drugiej płycie mieli utwór z refrenem zawierającym cytat ze wspaniałego filmu „Żółty szalik”. Powód dobry jak każdy inny, bo przy okazji grali też dobrą muzykę. Trochę mi się od tego czasu rozbiegły ścieżki gustu nawet nie z samą O.D.R.Ą., co z preferowaną przez nich estetyką, więc split z Parhem jest takim naszym małym reunionem. Nie powiem, żebym tęsknił, ale wchodząc na tę melinę czuję się przyjemnie i jak w domu.

Co jest motorem zmian w muzyce? Umiejętność mierzenia się z własnymi możliwościami oraz odwaga w wychodzeniu ze strefy komfortu. W takim kontekście nowy materiał Lotto w modelowy wręcz sposób realizuje ideę poszukiwania nowego i staje się symbolem zerwania z tradycyjną formułą zespołu. Jest w tym też odpowiednia doza szaleństwa, bo Lotto nigdy nie byli muzycznymi konserwatystami. W efekcie działania grupy zawsze budzą opór, fascynują i uwierają jednocześnie – niezależnie czy mówimy o „Elite Feline” czy genialnym „VV”. „Pix” jest najlepszym przykładem burzenia własnej marki i tworzeniu na nowo artystycznej koncepcji i o owym wychodzeniu z dobrze zabezpieczonych okopów opowiada Łukasz Rychlicki. 

Na temat Oceanu, czy też OCN pisaliśmy na łamach Violence niejednokrotnie. Zespół to dla tzw. rockowej muzyki środka ważny i ich płyty, choć nie wpisywały się w żadną scenę, miały w sobie coś wyjątkowego. Po latach obijania się na scenach i mozolnego – w sumie udanego – marszu na szczyt Maciek Wasio, szef zespołu, postanowił zakończyć jego działalność. Czy na dobre? Tego nie wiadomo, wiadomo za to, że po trzech latach od śmierci (bądź hibernacji…) OCN, dostajemy do rąk wypieszczoną płytę solową.

Trzecia płyta Jachny, Tarwida i Karcha jest pozycją wyjątkową – nie chodzi tylko o rozwijanie improwizowanej, ale jakże innej formuły ich muzyki, ale także o kolaborację z świetnym, trójmiejskim saksofonistą Irkiem Wojtczakiem. W dodatku nowy materiał nagrany został podczas… koncertu. Wyjątkowym okolicznościom dorównuje sama zawartość muzyczna, choć od razu zastrzegam – nie jest to pozycja dla każdego.

A gdyby tak rzucić wszystko i nagrać najlepsze kawałki Morbid Angel (od wielu lat) nie grając w Morbid Angel? Nie wiem, czy muzycy Inter Arma mieli tak przewrotny plan, ale wiem, że nawet, jeśli niezamierzony to osiągnięty efekt jest w pewien sposób oszałamiający. Większość zespołów „okołosludge’owych” wraz z rozwojem pomysłu na siebie łagodzi brzmienie i coraz mocniej operuje przestrzenią i klimatem, rozwijając formę odchodzi od tak zwanej ekstremy w kierunku muzyki bądź, co bądź często progresywnej. Tymczasem czwarty album Inter Arma przewrotnie daje nam muzykę zaangażowaną w poszukiwania pierwotnego brzmienia, ale też pełną klimatu. W chwili, gdy wraz z początkiem płyty kończy się zaskoczenie, dopiero robi się ciekawie…

Punkowych zespołów w Polsce zawsze było bardzo dużo, jednak tylko mała część z nich wychodziła poza własne podwórko, wzbudzając sensację sięgającą dalej, poza miasto, poza lokalną załogę. I nigdy nie wiadomo, jaki czynnik spowoduje, że dany zespół zmobilizuje punkowy elektorat. W przypadku JADu „zaskoczyły” wszystkie możliwe czynniki i grupa stała się małą sensacją, która idealnie wpasowała się w oczekiwania środowiska i nie tylko. Można szukać różnych tego przyczyn, można też napisać krótko – bo „Strach” to płyta szczera i kurewsko kopiąca w dupę. Banalne, ale prawdziwe…

GOLD traktowałem dotąd lekko pobłażliwie, jako przyzwoity zespół do wypełniania którejś z mniejszych sal Roadburn Festival, ewentualnie do grania na Castle Party koło 20:00. Ot, zespół idealny na swoje czasy, korzystający ze sprawdzonych wzorców i na tyle uniwersalny, aby podczepić się pod kod kulturowy każdego fana alternatywnych brzmień. Trzecią płytą GOLD pytają mnie czemu już się nie śmieję – ano dlatego, że poszczególne klocki powpadały wreszcie na swoje miejsce.

Czy trzeba komuś przedstawiać Wojtka Jachnę? Sądzę, że wśród tzw. zainteresowanych nie ma chyba nikogo, kto nie spotkałby się z tym panem – czy to za sprawą Innercity Ensemble, czy Jachna/Mazurkiewicz/Buhl albo Sundial. Zresztą, to tylko czubek góry lodowej – Wojtek to muzyk uznany, z niejednego pieca jadł chleb, jego trąbka staje się pierwszym instrumentem dętym młodej sceny jazzowej i eksperymentalnej, a siłę i spektrum jego możliwości pokazuje „solówka” „Emanacje”, rzecz technicznie trudna, wymagająca nie tylko wiary we własne możliwości, ale i odwagi, by samotnie zmierzyć się z dźwiękiem. Wojciech ma zatem różne oblicza, dlatego też w poniższym, obszernym wywiadzie poruszamy wiele wątków, czasami tylko krążących wokół muzyki, ale zawsze tworzących dla niej ciekawy kontekst. Niczego więcej dodawać nie trzeba.

Swoje refleksje na temat „Niewiosny” wyłuszczyłem już w recenzji i niech czytelnicy wybaczą, jeśli część z nich powtórzę – to wciąż te same przemyślenia tego samego człowieka. Dokąd zabiera nas Blindead z Nihilem? W krainę „Soused” czy na pustkowia „Lulu”? Koncert zawsze prawdę ci powie. Tam daleko, gdzie wysoka sosna/ Maszeruje drogą czarna niewiosna/Na sośnie chłop wisi, spadły mu już butki/ Takie to piosenki z niekoksu i wódki.