Jest prawda czasów i prawda jaką chcemy widzieć. Prawda czasów uczy, że pewne zespoły są przypisane do swojej epoki i tylko w takim kontekście pozostają wiarygodne. Tak było z Myslovitz a wspominam o tym zespole nieprzypadkowo, bo kwartet Noże bywa do nich porównywany. I tu zaczyna się prawda, która nijak ma się do tych porównań. Bo Noże, choć faktycznie korzystają z podobnego zestawu środków (manieryczne wokale, spora dawka melancholii, piosenkowa formuła i polskie teksty) traktują popkulturę jako niewygodny kaftan, z którego trzeba się wyzwolić.

Zrozumienie „Błota” to w pewnym sensie zrozumienie tego, gdzie zmierza krajowa alternatywa. Oczywiście, wspomniana płyta, najnowsze dzieło toruńskiej Jesieni, nie jest jakimś papierkiem lakmusowym tego środowiska, ale daje odczuć, w jaki sposób zderza się z rzeczywistością współczesny, gitarowy niezal. Paradoksem jest fakt, że dokonuje się tu swoiste „cofnięcie” do form pierwotnych. Celowa rezygnacja z rozwijania wątków improwizowanych i jazzowych (które pojawiły się na „Jeleniu”), w stronę rdzennej szorstkości, dotykającej punkowego nihilizmu, ale także chęć wyrwania się z pewnego, oczywistego dla słuchacza kierunku poszukiwań. Kiedy już otrząśniemy się ze zdziwienia i zaakceptujemy ten stan, „Błoto” objawi nam swoje drugie oblicze. O tej ewolucji rozmawiam z twórcami – gitarzystą/wokalistą Szymonem Szwarcem i basistą Michałem Supczińskim. 

Po opublikowaniu świetnie przyjętego zarówno przez fanów jak i krytyków debiutanckiego krążka „Songs of Love and Death” w 2017 roku, dowodzony przez lidera Behemoth, Adama Nergala Darskiego, Me And That Man wraca w nowej postaci – a co najważniejsze – z nową muzyką! Zespół zaprezentował dziś nowy singiel, któremu towarzyszy wyreżyserowany przez Romana Przylipiaka klip. W utworze gościnnie wystąpił Jørgen Munkeby z norweskiego Shining.

SELFMADEGOD RECORDS z niekłamaną radością informuje o podpisaniu kontraktu z deathmetalowym BANISHER. Najnowszy, czwarty album zatytułowany „Degrees of Isolation” zostanie wydany 29 lutego 2020 roku.

Morze, nasze morze… chciałoby się zaśpiewać i już wiadomo, że w 3M gościmy. Po raz kolejny nadmorska metropolia wypuszcza zespół, który jest jak wiatr we włosach – ulotny, spontaniczny i wolny. Być może (morze?) ostatnio takich swobodnych impro – lotów pojawiło się całkiem dużo, ale nadal jest to niezbadana do końca nisza, która przynosi ciekawe produkty. Po lekturze Obiektów czy Śliny i w oczekiwaniu na nowy Lonker, słuchamy debiutu Morza, o o którym pisaliśmy już jakiś czas temu, a teraz oddajemy głos Piotrowi Czerskiemu, który rzuci parę uwag odnośnie rzeczonych „Zgrzytów” i okolic. 

Nie można powiedzieć czym morze jest. Ono po prostu jest, istnieje jako forma energii. I to jest także najbardziej fundamentalna idea stojąca za naszą muzyką: generować energię, poddawać się jej i pozwalać się nieść. /Piotr Czerski/

Więcej

Jeśli istnieje jakiś paradygmat leżący u podstaw działalności toruńskiej Jesieni, to najbliższy prawdy będę stwierdzając, że jest to wieczne niezadowolenie. Niezadowolenie prowadzące do kolejnych poszukiwań, porzucania ścieżek i szukania nowych, niekoniecznie oczywistych i pożądanych przez fanów. Są tu tacy?

Czasami dzieje się tak, że choć chcesz najbardziej na świecie usłyszeć muzykę, która spowoduje, że znajdziesz się w innej rzeczywistości, dostajesz jedynie coś co brzmi jak wyrzut sumienia. To sytuacja, kiedy nie liczy się fakt, że jesteś tzw. dziennikarzem, że coś tam piszesz, bo nie jesteś w stanie rozgraniczyć subiektywnego, zainfekowanego pretensjami spojrzenia od bezdusznego obiektywizmu. Tak jest w tym przypadku. Dwie płyty artystów ważnych. Także dla niżej podpisanego i rozterki związane z odbiorem ich najnowszych dzieł. Nie będzie miło…

Kolejna odsłona jazzowej historii na Violence. Gwałtu tu nie ma, jest finezja, jest pomysł i jak zwykle niezwykła erudycja w doborze klimatów i dźwięków. Jest oczywiście improwizacja i co najważniejsze – choć liderem zespołu jest perkusista, instrument ten w żaden sposób nie zdominował drugiej płyty kwartetu. Mamy za to klarowny, momentami leciutko szalony, ale przede wszystkim z gracją zagrany, współczesny jazz. Bez wycieczek w stronę awangardy czy eksperymentu, ale też nie wbity w przyciasny garnitur tradycji.

Kiedy piszę te słowa, Grypowcy udają się właśnie na kolejny koncert, tym razem do Aten. I to jest chyba najlepsza rekomendacja dla każdego, kto jeszcze nie zapoznał się z tym zespołem. Są tacy? Pewnie tak, i do nich kieruję te słowa – Government Flu to idealnie skrojony przykład jak grać hc/punka w XXI wieku. Muzyka niby stara, niby wszystko wiadomo, a jednak nadal wywołuje emocje i pobudza adrenalinę. Governemnt Flu budzi się właśnie z wydawniczego letargu, proponując kolejną małą płytkę i z kilkoma wściekłymi petardami na pokładzie.

Moda – ok, może nie jest to najlepsze słowo – na alternatywne improwizacje trwa w najlepsze. Co i rusz wyłaniają się z podziemia kolejne twory (niedługo napiszemy o – tfu! – Ślinie), i choć coraz częściej łapię się na tym, że ta nisza w alternatywnej scenie staje się z dnia na dzień ciaśniejsza, z ogromną przyjemnością konsumuję kolejne wykwity miłości do swobodnego muzykowania.