Firma Alter Art ogłosiła Polską trasę koncertową Jacka White’a! Obejmuje aż cztery koncerty, które odbędą się w Gdyni, Poznaniu, Warszawie i Krakowie między 6 a 10 października 2018!

30 maja, nakładem krakowskiej wytwórni Instant Classic, ukaże się album „Czarna woda” sygnowany przez kolektyw Alameda 4 który tworzą: Krzysztof Kaliski, Tomasz Popowski, Mikołaj Zieliński oraz Jakub Ziołek.

Bokka zawsze dobrze ustawiała się twarzą do słońca. Oczywiście twarzy nie znamy, choć – taki żarcik – kto z branży, ten wie i już od jakiegoś czasu pojawiały się głosy, że mogliby w końcu skończyć z maskaradą. Ale skoro chcą w taki sposób… Poprzednia płyta była szczytem popularności, nowa trafia w moment, kiedy takie granie troszeczkę zaczyna się przejadać, ale muszę też przyznać, że jak na razie to właśnie „Life on Planet B” rozpieprza bezpretensjonalną przebojowością, lepi się do ucha i jednocześnie pokazuje szerokie spektrum zespołowych zainteresowań. W dodatku zaliczyli – raczej bez entuzjazmu, niechciane „promocyjne” tąpnięcie – w dniu premiery płyty spłonęła zespołowa furgonetka wraz z całym sprzętem. I tu uwaga – nie jest z tą popularnością tak źle, skoro dzięki akcji crowdfoundingowej udało się w krótkim czasie zebrać kasę na nowy sprzęt.

Tyle o kontekście, czas na nową płytę. Zamaskowany kwartet dokonał tu chemicznej reakcji, destylując z popu, alternatywy i elektro psychodelii wszystko co najlepsze, opakował w aktualne i całkiem tłuste brzmienie, pakując na płytę co najmniej kilka piosenek, które chodzą za mną od jakiegoś czasu. I o tym a także paru innych rzeczach, dywagujemy z kolegą Grzegorzem…

Szwajcarski H E X to dla mnie twór bardzo anonimowy, a przy tym całkiem niecodzienny. Pochodzący z Genewy kwintet obraca się bowiem w środowisku muzycznym, które dla mnie nie jest raczej tym naturalnym, ale być może dzięki temu okazało się ono być nieco bardziej intrygujące. Z drugiej strony H E X to nie jest zespół, którego muzyka łagodziłaby obyczaje. To – jak to w sumie najczęściej bywa z recenzowanymi przeze mnie pozycjami – album mroczny i niekoniecznie łatwy. Idealny wręcz, żeby z impetem wyrzucić ze świadomości coraz śmielej pukające lato.

Improwizacja, psychodelia i hałas – tego rodzaju środki artystycznej ekspresji są zawsze mile widziane na OFF Festivalu. A mogą mieć wiele oblicz – od jazzu przez hardcore po hip-hop – czego najlepszym dowodem dzisiejsze ogłoszenia.

Kult gra album „Spokojnie”, a kultowy Unsane nie bierze jeńców, poza tym pełna kultura – Good Night Chicken, MIN t oraz tęskno. Program tegorocznego OFF Festivalu jest coraz bogatszy…

Arctic Monkeys są już na takim etapie, że mogą wszystko. Nawet tragiczna, nudna, bezpłciowa i nagrana pod publiczkę płyta nie zachwiałaby ich pozycją na muzycznym rynku. Wszyscy taki album uznaliby za wpadkę, a za kilka lat w wywiadach Turner wspominałby ją jako wypadek przy pracy, tudzież krążek, który musieli nagrać, po to by – i tutaj można wstawić dowolne bla, bla, bla. „Tranquility Base Hotel & Casino” wpadką nie jest, ale zwrot jakiego panowie dokonali, był bardzo odważny. Po 5 latach czekania za nowym albumem dostajemy muzykę, do której… cóż, musimy się chwilę przyzwyczaić.

Metal A.D. 2018 twarz ma raczej zmęczoną: wiecie, nie każdego przekonają wymówki w stylu „do klasycznych płyt już nie nawiążą, ale wciąż są gwarancją jakości” albo „no, jest to zrzynka, ale nasza, polska i szczera”. Nie chcę przez to powiedzieć, że wszystko kręci się wokół tych dwóch schematów, ale bywa tak często. Na tyle często, że w poszukiwaniu zjawisk w pełnej krasie, stojących u progu eksplozji lub właśnie ten próg przekraczających, oczy zwrócić należy w nieco inne rejony. Ot, chociażby na obrzeża tego nieszczęsnego metalu, w krainę okupowaną przez dziwolągi pokroju Twitching Tongues, grupy przekraczające wszelkie granice formalne (Portal) czy nazwy takie, jak bohaterowie poniższego tekstu. Otwarte, a przy tym w swoich wiodących poza sierść wycieczkach jakoś… mądre. Bo to nie jest eksperyment dla eksperymentu.

Trzeci odcinek serii poświęciłem w całości muzyce ciężkiej, brzydkiej i raczej nieszczególnie wesołej. Skłamałbym mówiąc, że tym razem będzie inaczej, choć w opozycji do ciężkich gitar dzielnie stoi wyjątkowo nostalgiczne ambient techno. Mówiąc krótko – dzisiaj w menu serwujemy rodzimy black/punk, jakiego jeszcze pewnie nigdy nie słyszeliście; klasycznie nieelegancki i ciężki jak cholera death/doom; wreszcie, na przełamanie smaku, rozmarzoną elektronikę, która jednak wcale nie musi być hymnem krainy łagodności. Serdecznie zapraszam.

Debiutancki album Końca Pola to niezwykle enigmatyczny materiał i sam nie jestem pewien, czy poniższa rozmowa jest w stanie rozwikłać którąkolwiek z jego tajemnic. Rzekłbym wręcz, że wokalista i autor tekstów Dominik wcale nie chciał mi w tym pomóc, a wręcz przeciwnie – jeszcze bardziej spowić je mgłą. A może za tymi dźwiękami naprawdę kryje się coś, co trudno ubrać w jakiekolwiek słowa?